Consellos para a túa viaxe polo Reino Unido e Irlanda
Stonehenge, Inglaterra
Logo de varias entradas sobre Reino Unido e Irlanda, comparto convosco esta guía práctica para que vos sirva de axuda na vosa viaxe a estes lugares. Espero que vos guste e vos sexa útil!
A autoestrada M6 preto de Manchester
Como chegar:
Reino Unido e Irlanda están moi ben comunicados por vía aérea coa Península, e dependendo do destino e a saída, o voo pode durar menos de dúas horas. Outra opción é ir por terra en tren (vía Francia polo Eurotunel) ou estrada, este caso só recomendable se se van estar moitos días de viaxe nestes países. Neste caso pódese acceder tamén polo Eurotunel vía Francia ou collendo un ferry desde Santander ou Bilbao.
Paisaxe irlandés
Documentación:
Tanto Reino Unido como Irlanda pertencen á Unión Europea, polo que o único requisito de entrada nestes países para cidadáns da UE é que leven o seu DNI. De todos os xeitos, non está de máis levar o pasaporte.
Estrada secundaria en Irlanda
Fronteiras:
Nalgúns sitios son prácticamente inexistentes, por exemplo entre Irlanda e o Reino Unido. O único que poden controlar nalgunhas delas é que non nos pasemos da cantidade de alcohol ou tabaco permitido.
Sinal que nos avisa de posibles roubos nun aparcamento en Irlanda
Seguridade persoal:
Estes países son moi seguros, así que a única norma de seguridade a seguir é a do sentido común: non deixar diñeiro nin obxectos de valor á vista no coche, vixiar a carteira e mochila en aglomeraciones, etcétera…
Edimburgo, Escocia
Urxencias sanitarias:
Para axilizar os trámites en caso dunha urxencia sanitaria nestes países, recoméndase levar a Tarxeta Sanitaria Europea, que calquera beneficiario da seguridade social pódea pedir gratuitamente nas súas oficinas.
Recomendo levar tamén un botiquín con certos medicamentos de uso corrente para a diarrea, estreñemento, paracetamol, alcohol, auga oxigenada,…
Sinal en gaélico
Comunicacións:
A cobertura de móbiles é moi ampla nestes países. Nós adoitamos levar dous móbiles, un de contrato e outro de tarxeta e de dúas compañías distintas, que sempre funcionaron sen problemas. Iso si, recomendo desconectar os datos de internet do móbil nada máis chegar e utilizar as wifi, xa que estas tarifas son moi altas. É fácil atopar redes wifi polo camiño nos aloxamentos, cafeterías, bares, bibliotecas públicas, oficinas de turismo,…
Calzada do Xigante
Información turística:
En moitas localidades que visitamos contan con oficinas de turismo onde proporcionan información turística gratuitamente. Nós informámonos antes da viaxe de moitos dos lugares turísticos por medio de guías de viaxe e internet. Ademais, levabamos connosco varias guías de países, algunhas nosas e a maioría prestadas gratuitamente por bibliotecas públicas.
O Río Liffey en Dublín
Diñeiro:
Convén levar diñeiro en metálico e en tarxeta. O diñeiro en metálico non se debe gardar todo xunto, senón en lugares separados, para evitar roubos e perdas. En Irlanda utilizan o euro, pero non no Reino Unido. Nós levabamos algunhas libras en metálico que cambiamos antes de saír de viaxe. Tamén sacamos algunhas máis nun cajero automático que nos deu problemas, como conto neste diario de viaxe. Segundo me comentaron, hai algúns lugares en Inglaterra ou no Ulster onde non aceptan libras escocesas e viceversa, aínda que nós non tivemos problemas neste sentido.
Cobh
Débese levar ademais varias tarxetas, mellor as de crédito que as de débito, xa que estas últimas non as aceptan nalgúns lugares (peajes de Francia ou na compañía de ferries Brittany Ferries, por exemplo). Visa ou Mastercard como tarxetas de crédito e Visa Electron e Maestro como de débito son das máis frecuentes.
Illa de Skye, Escocia
Horarios:
Hai que ter en conta que os establecementos destes países sempre pechan antes que aquí, polo que moitas tendas sobre as 5 e media da tarde xa están pechadas. Excepcionalmente, en Irlanda vin supermercados abertos ata case as 10 da noite, ata en domingo. Os restaurantes e bares igual, polo que convén adiantar a hora da comida e da cea. Isto tamén é importante á hora de buscar aloxamento, especialmente en localidades pequenas.
Hai que destacar que tanto no Reino Unido como Irlanda débese atrasar unha hora o reloxo.
Interior dun bed and breakfast
Onde durmir:
Nestes países hai moitas posibilidades de aloxamento en cantidade e calidade, desde luxosos hoteis ata campings e albergues. No Reino Unido e Irlanda é moi común aloxarse en casas particulares onde che alugan unha habitación e inclúen o almorzo do día seguinte, coñecido co nome de Bed and Breakfast (B&B). Hai moitísimos e en case todas as localidades. Adoitan estar sinalizados na estrada (moitos ata poñen nun cartel si teñen habitacións libres, vacancies, ou está completo, non vacancies), aínda que tamén se poden localizar nas oficinas de turismo, en internet, etc… Pódense atopar caras e baratas, aínda que o prezo medio rolda as 60-65 libras no Reino Unido e os 60-65 euros en Irlanda.
Almorzo nun bed and breakfast
Os almorzos adoitan ser moi completos, podendo elixir en case todos entre o almorzo típico das illas (ovos, touciño, fabas, salchichas, tomate, …) ou o continental. Pero o mellor deste tipo de aloxamento é, sen dúbida, o trato familiar.
Encendido da ducha
É de destacar que nos cuartos de baño das habitacións onde durmimos nas illas teñen un sistema nas duchas un pouco estraño para nós, xa que se manexa cunha especie de interruptor onde tamén se regula a temperatura, posto en marcha previamente con outro interruptor que polo xeral está no teito e ten forma de cordel. Doutra banda, precísase un tempo para afacerse ao funcionamento das cisternas.
Mandos de control da ducha
Aparte do B&B, tamén se pode durmir en hoteis, hostels, albergues ou campings, aínda que este último non o recomendo xa que nestas illas chove bastante, e pola noite adoita facer bastante frío. Por esta razón nós só acampamos unha noite.
Enchufe do Reino Unido e Irlanda
Non se debe esquecer ao entrar nas illas un adaptador de enchufes, xa que alí utilízanse de tres clavixas planas.
Nalgúns pubs dan tamén comidas
Onde comer:
Non son moi fan da comida destes países tanto pola súa calidade como polo seu prezo, polo que se é posible recomendo buscar un aloxamento con cociña. Nas localidades máis grandes sempre se pode atopar algún restaurante con comida de mellor calidade. Se de todos os xeitos se decide comer ou cear como a maior parte dos nativos, acudiremos a un pub ou a diversos locais de comida rápida para tomar fish and chips, pizzas, e todo tipo de fritangas.
Tomando unha Guinness nun pub escoitando música en directo
Onde beber:
Sempre recomendo ir aos bares para relacionarse coa xente local. Tanto no Reino Unido como en Irlanda hai moitos e adoitan ter sobre todo cervexas de boa calidade. En Irlanda, os pubs son un mundo aparte, que ademais dun ambiente estupendo, contan con música en directo en moitos deles. Nesta entrada conto moitas cousas útiles sobre os pubs irlandeses.
Costa do Suroeste de Irlanda
Espero que todos estes consellos vos sirvan de axuda para viaxar por estes países. E xa sabedes que, como é habitual neste blog, se queredes engadir algún consello máis, tedes algunha dúbida, ou simplemente queredes compartir algunha experiencia vosa, non dubidedes en poñer un comentario.
Cousas que debes saber para conducir polos países onde se circula esquerda
Tanto no Reino Unido como en Irlanda, do mesmo xeito que noutros países non Europeos como India, Xapón ou Australia, conducen polo lado contrario ao noso. Isto fai que os desprazamentos por eses lugares sexan un pouco máis complicados do habitual, polo que me decidín a compartir aquí unha serie de consellos útiles que estou seguro que vos facilitarán a vosa visita por estes lugares.
En Escocia co meu coche
É mellor ir no noso vehículo ou alugar en destino?
A resposta a esta pregunta dependerá sobre todo da distancia desde o noso lugar de orixe e do tempo que esteamos alí. En función destas variables non hai máis que facer contas e listo. Na nosa primeira visita a estas illas estivemos un mes, polo que levamos o noso coche particular, pero na última delas só permanecemos alí 10 días, polo que nos decidimos a alugar.
Abríndose a esclusa dun canal en Escocia
Doutra banda, moita xente pregúntame si é máis difícil adaptarse á condución pola esquerda co noso vehículo con volante á esquerda ou cun alugado alí con el á dereita. Personalmente eu adapteime moito mellor cando levei o meu coche, xa que aínda que era un pouco máis difícil nas manobras de adelantamento e nas rotondas, compensaba no aparcamento e ao cambiar de marcha (isto último soluciónase bastante alugando coche con cambio automático).
Coche de tres rodas de fabricación inglesa
Que debemos levar no noso vehículo?
Para rodar polas estradas destes países débese levar o permiso de circulación do vehículo, o recibo do seguro e recoméndase tamén a carta verde do seguro. Non está de máis pedir na compañía de seguros un parte europeo de accidente. Si o vehículo non leva distintivo do estado na placa de matrícula, débese colocar unha pegatina identificativa.
Pegatina que nos lembra conducir pola esquerda nun coche de aluguer
Tendo en conta que as luces do vehículo do continente non están adaptadas para circular pola esquerda, recoméndase pegar unha pegatina nos faros para que non ceguen aos que nos cruzamos en sentido contrario. Eu compreinas nunha tenda do ferry que nos levou a Portsmouth.
Pegatina nos faros para adaptalos á circulación pola esquerda
Si o coche é de aluguer non nos temos que preocupar por nada do anterior, e o único que debemos levar é o contrato que fixemos na compañía, aparte dos demais papeis que sempre van no vehículo.
Polas montañas de Wicklow en Irlanda
As distancias e velocidades
No Reino Unido, tanto as distancias como os límites de velocidade mídense en millas e millas por hora respectivamente, cousa á que si me custou adaptarme. No caso dos límites de velocidade levaba pegada unha nota no salpicadeiro cos límites máis comúns de millas por hora pasados a quilómetros por hora. Adoitan ser de 30mph (48km/h) en cidade, 60mph (96km/h) en estrada e 70mph (112km/h) en autopista. Nun coche de aluguer, as escalas do velocímetro e cuentakilómetros xa veñen en millas no Reino Unido.
Recordatorio da equivalencia en km/h no salpicadeiro
Polo contrario en Irlanda, os límites de velocidade veñen en quilómetros por hora, polo que é máis fácil adaptarse.
A autoestrada M6 preto de Manchester
As estradas
O estado das estradas principais no Reino Unido e Irlanda é bastante bo, aínda que non se pode dicir o mesmo das menos transitadas, como as do norte de Escocia ou moitas de Irlanda. Algunhas destas son moi estreitas e nalgúns lugares do norte escocés cheas de passing place, que son pequenos ensanches onde esperar a que pase o vehículo co que nos cruzamos nas estradas onde non collen os dous á vez. Circular moitos quilómetros por este tipo de estrada pode ser desquiciante. En Irlanda o estado dalgunhas estradas é bastante malo, especialmente nas zonas máis afastadas.
Passing place en Escocia
A sinalización
As estradas adoitan estar bastante ben sinalizadas, aínda que hai que recordar que están en millas. Só pode haber problemas coa sinalización nalgunha zona remota de Irlanda pero pouco máis. Neste país, é frecuente que algúns sinais e nomes dalgunhas poboacións veñan en gaélico. De todos os xeitos é recomendable levar GPS ou algunha aplicación no móbil con navegación offline.
Buscando onde aparcar
Aparcamento
Para aparcar nas cidades hai dúas opcións: Ou buscar un aparcamento subterráneo (máis cómodo, seguro e caro), ou buscar unha zona de aparcamento público na rúa. Neste último caso, buscar onde aparcar adoita ser difícil, perdendo ás veces moito tempo en buscar un sitio libre. Fai falta, ademais, levar diñeiro solto para os parquímetros, e controlar o seu límite de tempo.
Sinal que nos avisa de posibles roubos nun aparcamento en Irlanda
Peaxes
En Reino Unido non hai peaxes en autopistas, salvo nalgunha ponte de importancia. En Irlanda si hai autopistas de pago, que poden ser das de cabina de sempre, ou que se paguen por teléfono ou a través dunha web. A circunvalación de Dublín M50 é deste tipo.
Sinal no Reino Unido
Combustible
Respecto ao combustible pódese atopar en todos estes países gasolina sen chumbo e gasóleo en todos eles sen problemas, iso si, máis caros. En ningunha das gasolineras onde enchemos tiña servizo atendido, como é común nestes países.
Estrada secundaria en Irlanda
Climatoloxía
Nós visitamos estes países en agosto e en pleno mes de decembro, e no primeiro caso podo dicir que prácticamente choveu todos os días da nosa viaxe, así que se deben levar os pneumáticos en bo estado e manter a distancia de seguridade. No inverno, son países onde non é raro que neve ou que sufran fortes xeadas, polo que debemos ir ben preparados e conducir con moita precaución.
Co meu coche en Irlanda
Espero que todos estes consellos sírvanvos de axuda para desprazarvos polas estradas de estes países. E xa sabedes que, como é habitual neste blog, se queredes engadir algún consello máis, tendes algunha dúbida, ou simplemente queredes compartir algunha experiencia vosa, non dubidedes en poñer un comentario.
Cousas que debes saber cando entres nun pub en Irlanda
Tomando unha Guinness nun pub escoitando música en directo
Por que hai que ir aos pubs en Irlanda?
Os pubs son visita obrigada cando se viaxa a este país, ao ser o lugar onde están gran parte dos irlandeses, de todas as idades, no seu tempo libre. Sen dúbida son o sitio ideal para tomar contacto coa xente local e de coñecer a súa forma de vida, polo que non tería sentido unha viaxe a Irlanda se non entramos nun pub.
Pub nunha pequena localidade irlandesa
Cales son os mellores?
Mellor buscar pubs sen turistas. Se estamos en Dublín, eu recomendo fuxir dos grandes pubs da zona do Temple Bar, no centro da cidade, que aparte de ser máis caros, hai máis xente de outros países que irlandeses. Por esta razón, tanto en Dublín como en outras localidades turísticas, o mellor é distanciarse un pouco do centro e buscar locais máis auténticos.
Pub The Temple Bar, Dublín
Personalmente, eu gosto moito dos pubs das localidades máis pequenas do país, onde se coñece todo o mundo e un foráneo non pasa en absoluto desapercibido. Nestes casos, coa axuda dunhas pintas e un pouco de habilidade social, é probable que en pouco tempo estemos falando coa xente, e mesmo non sería raro que nos convidasen a unha ronda.
Alcohol de distintas graduacións nun pub
Que se pode tomar?
Ainda que tamén é habitual a venta de bebidas alcohólicas de elevada graduación como o whisky, o máis común é tomar cervexas. Hai cervexas de varias marcas e tipos, e case todas se poden tomar de presión. Poden ser rubias (blonde) ou negras, onde a máis coñecida é sen dúbida a Guinness, moi demandada pola sociedade irlandesa.
O que custan un par de pintas no Temple Bar
Canto costa unha pinta de Guinness?
Unha pinta (aproximadamente 600ml) de Guinness soe andar en torno aos 4 euros nun pub non turístico e subir ate case os 6 euros nun local como o mítico Temple Bar. O resto das cervexas de presión soen ter un prezo similar. As bebidas alcohólicas de maior graduación son ainda máis caras, e a cantidade que botan nestes lugares nunha copa é ridícula se as comparamos coas de aquí. Por certo, é habitual pagar ao pedir a consumición.
Música en directo nun pub
Hai sempre música en directo?
É moi común escoitar nos pubs irlandeses música en directo. Nos pubs turísticos é sen dúbida máis habitual, pero soen ser actuacións bastantes formais. De novo, eu recomendo buscar locais máis auténticos, onde a música en directo a menudo é so en fins de semana e vacacións, pero que nos farán sentir como se estivesemos en familia.
Nalgúns pubs dan tamén comidas
Cal é o horario habitual?
O horario de apertura depende do local, especialmente se dan tamén comidas. O de feche soe ser sobre a medianoite, ainda que nas fins de semana pode prolongarse ate como moito a unha da mañá. Na zona do Temple Bar de Dublín os pubs fechan máis tarde, polo que neste caso soen ser unha boa opción para os que nos gusta alongar a noite.
Unha Guinness nun pub
Espero que esto vos sirva de axuda para visitar os pubs de Irlanda e coñecer a auténtica sociedade irlandesa. E como é habitual neste blog, se queredes engadir algunha recomendación, tendes algunha dúbida ou queredes comentar algunha experiencia vosa, non dubidedes en poñer un comentario.
10 cousas imprescindibles de Irlanda que fan deste país un lugar único
Xa levo tempo con ganas de escribir sobre as miñas viaxes a Irlanda, un país que ofrece moito ao viaxeiro e ao que lle teño un cariño especial. E como non sabía por onde empezar, e están tan de moda as listas, decidinme finalmente por publicar unha lista co que para min (e supoño que para moitos namorados de Irlanda) son as dez cousas imprescindibles desta fermosa illa. Espero que a disfrutedes!
Unha Guinness nun pub
1: Os Pubs e a música
Se vas a Irlanda e non entras nun pub a tomarte unha pinta non viches Irlanda. De feito, considero que os pubs son visita obrigada nunha viaxe por este país, xa que é o lugar onde están gran parte dos irlandeses, de todas as edades, no seu tempo libre.
Música en directo nun pub
Conversan e pasan as horas tomando pintas nestes lugares que encontras por todos os sitios, desde as cidades ate as aldeas máis pequenas.
Pub The Temple Bar, Dublín
En moitos deles, é habitual a música en directo, outra das particularidades da sociedade irlandesa, onde raro é a familia que non teña un músico. Sen dúbida visita obrigada, e a ser posible buscar un pub que non frecuenten turistas, moito máis auténtico.
Illa Valentia
2: A costa atlántica
Toda a costa da illa é fermosa, pero en especial a da parte máis occidental, en contacto co máis salvaxe Océano Atlántico. Nesta costa podemos ver cantís espectaculares como en Glencolumbkille ou os famosos Cliff of Moher, así como praias case salvaxes sen apenas xente.
Glencolumbkille
Personalmente, a min gustoume moito tamén as penínsulas do suroeste (Dingle, Kerry e Beara), un pouco parecidas as rías galegas.
Península de Beara
Desde elas, podes acceder a illas próximas, como Dursey ou as coñecidas Skellig, antiguamente habitadas por monxes. Tamén son imprescindibles as paradiñas nos pobos costeiros, para pasear e para tomarse unha pinta nun pub.
Dolmen de Proleek
3: Os restos megalíticos e a cultura celta
Podemos ver un gran número de restos megalíticos por todo o país. Dolmens, menhires, petróglifos, ou túmulos tan coñecidos como Hill of Tara ou o famoso Newgrange, este último Patrimonio da Humanidade.
Hill of Tara
De feito, un dos mellores lugares onde ver a cultura megalítica é no Newgrange, que forma parte do Conxunto Arqueolóxico do Val do Boyne.
Petróglifos á entrada ao túmulo de Newgrange
Coa entrada ao recinto, que inclúe visita guiada, podemos acceder ao interior do túmulo de Newgrange, que está deseñada de tal forma que no solsticio de inverno, o sol ilumina o chan do seu interior durante uns minutos.
Cruz celta en Monasterboice
Pero Irlanda é coñecido sobre todo pola súa cultura celta. Porque este país, que non foi colonizado polo Imperio Romano, o cristianismo misturouse fortemente coa cultura celta. E non temos pegadas destes antepasados só na música ou na forma de ser dos seus descendentes, moi común a outras rexións do oeste de Europa, senón tamén en restos arqueolóxicos de gran importancia. Un deles son as famosas Cruces Celtas, que combina os deseños da cultura celta pagana con escenas da biblia. Un dos mellores lugares onde ver as cruces celtas é en Monasterboice, onde temos a maís grande do país.
Torre circular e ruinas do Mosteiro de Kilmacduagh
4: Os recintos monasteriais e torres circulares
Irlanda está cheo de ruinas de antigos recintos monasteriais e torres circulares. Os primeiros son antigos edificios relixiosos, arrasados por ataques dos vikingos e dos ingleses. Os segundos, son torres dunha considerable altura cunha función ainda hoxe non moi coñecida, xa que podería ser utilizada como vixía ou como refuxio da poboación en caso de guerra.
Glendalough
Hai moitos por todo o país, moitos deles están aínda hoxe en día dentro de cementerios en uso. Un dos máis coñecidos é o de Glendalough, que está situado ademáis nunha fermosa zona montañosa (Montañas de Wicklow), ao carón de dous lagos.
O Río Liffey en Dublín
5: Dublín
Dublín soe ser a porta de entrada da maior parte dos viaxeiros que chegan a Irlanda, e unha boa cidade onde pasar polo menos tres días de visita con calma. De feito, non faltan cousas que facer. Sempre acompañado do tranquilo ritmo de vida dos dublineses, podemos dedicar o tempo a pasear polas orillas do Río Liffey e polos barrios de Temple Bar ou Grafton e O’Connell Street.
O’Connell Street
Se o que queremos é facer unha visita cultural, é imprescindible entrar no Trinity College para admirar o Libro de Kells e a impresionante biblioteca (con entrada a metade de prezo na última media hora antes de peche).
Trinity College
Outros lugares de interese son tamén o Concello e o Castelo, onde ao seu redor podemos ver onde se atopaban os restos da antiga cidade vikinga.
Castelo de Dublín
Ainda que non están no centro da cidade, senón un pouco ás aforas (ainda así, pódese ir andando se nos gusta pasear), outras boas visitas son a fábrica da Guinness (Guinness Storehouse), a antiga destilería Jamerson e a cárcere de Kilmainham.
Catedral de San Patricio de Dublín
Para acabar o día, xa que estamos en Irlanda, non hai como tomarse unhas pintas. Para elo, recomendo calquera pub lonxe dos turistas. Despois, se queremos prolongar un pouco a noite, na zona do Temple Bar temos moitos locais onde seguir tomando pintas ate ben tarde.
Paisaxe de turbeiras en Wicklow
6: As turbeiras
A turba é a fonte de enerxía natural de Irlanda. De feito, aínda hoxe se segue utilizando para dar calor nos fogares. Se percorremos o interior do país, podemos ver como se explota este chan en pleno século XXI. E que é a turba? Pois non é mais que chan moi rico en materia orgánica que, unha vez seco, é un excelente combustible. Ademáis, este chan é moi común neste país, xa que a falta de sol e as frecuentes choivas non favorecen en absoluto a descomposición, polo que se vai acumulando abundante materia orgánica.
Aproveitamento de turbeiras
Para min, unha das particularidades de Irlanda está no olor da turba cando se queima dentro dos fogares no rural. Sen dúbida un olor ben característico deste país.
Tomando unha Guinness nun pub escoitando música en directo
7: A Guinness
A Guinness non é só unha cervexa. É tamén todo un símbolo da cultura irlandesa. En todos os pubs de Irlanda sírvese esta cervexa continuamente, moi demandada polos locais e os turistas.
A auga da Guinness provén das Montañas de Wicklow
É unha cervexa negra cun sabor moi característico, que ainda que tamén se pode beber en calqueira parte do mundo, hai quen dí que non saben igual que as de Irlanda (e eu concordo con iso).
Tomando unha Guinness no Gravity Bar da Guinness Storehouse de Dublín
En Dublín podemos visitar a Guinness Storehouse, que é unha especie de museo e centro interpretativo desta cervexa. O prezo da entrada (16€), inclúe tamén unha pequena demostración de cómo catar a cervexa e unha pinta no Gravity Bar da última planta, con vistas á cidade.
Mural no barrio católico de Belfast
8: O Ulster
O Ulster é unha zona da Illa de Irlanda que se encontra baixo administración do Reino Unido. Durante os últimos anos do século XX eran frecuentes os atentados e outras formas de violencia nesta rexión, debido á difícil convivencia dos católicos pro-irlandeses cos protestantes pro-ingleses. Na actualidade a situación é moi tranquila, debido aos procesos de paz dos últimos anos, pero ainda podemos ver pegadas deste conflicto nalgúns lugares.
Barrio protestante en Belfast
Así por exemplo, en Belfast visitamos o barrio republicano na Falls Road, onde vemos os famosos murais reinvidicativos que fan esquina coa Northumberland Street. A pouca distancia, cruzando a Townsend Street, chegamos ao barrio republicano de Shankill Road, repleto de bandeiras do Reino Unido e diversos murais do bando protestante.
Entrando no Derry libre
Outro lugar tristemente famoso por este conflicto é a cidade de Derry. Aquí aconteceu o coñecido Domingo Sanguento o 30 de xaneiro de 1972, onde o exército británico disparou contra manifestantes irlandeses matando a 14 persoas. Na actualidade podemos ver os restos do muro da casa que delimitaba o barrio católico e enormes murais alusivos a ese día nos edificios próximos.
Calzada do Xigante
Pero non todo é conflicto no Ulster. Tamén se poden visitar auténticas marabillas naturais como a coñecidísima Calzada do Xigante, unha formación xeolóxica composta por miles de columnas de basalto que forman unha paisaxe moi singular, motivo polo que foi declarada Patrimonio da Humanidade.
Paisaxe das Illas Arán
9: As Illas de Arán
As Illas de Arán son outro símbolo da cultura irlandesa, e todo un exemplo da adaptación do home aos medios máis extremos. Situadas na brava costa occidental, e sometida de forma case constante aos fortes ventos e choiva; son unhas illas onde o home tenta de vivir do que pode pescar no mar, complementado por unha agricultura extremadamente difícil, debido á escasede de solo polo cultivo intensivo dos últimos séculos.
Solo esquilmado polo uso nas Illas de Arán
Recomendo polo menos visitar unha das illas e, se o tempo o permite, alugar unhas bicicletas para disfrutar da paisaxe e natureza deste lugar.
Cobh
10: A xente
Sen dúbida son os irlandeses os que fan que Irlanda sexa un dos meus países favoritos. Durante o tempo que pasei neste país, nunca faltou axuda xa fose para seguir unha dirección ou para buscar aloxamento. E mesmo non faltou algunha invitación a unha ronda nun pub. Está claro que o ritmo de vida e a forma de socializarse dos irlandeses fan que sexa un complemento perfecto para visitar as marabillas naturais e históricas do país.
Preto de Hill of Tara
Pois ate aquí o que eu considero os 10 imprescindibles de Irlanda. Se queredes engadir outros lugares para vos imprescindibles ou, como é habitual este blog, tendes algunha dúbida, ou queredes comentar ou compartir algunha experiencia vosa similar, non dubidedes en poñer un comentario.
Guía práctica para gozar da paisaxe e da natureza canadiense nos Parques Nacionais de Jasper e Banff
Paisaxe a través da Estrada dos Glaciares
AS MONTAÑAS ROCHOSAS
Como se fose unha columna vertebral desprazada hacia ao Oeste de Norteamérica, as Rochosas son dos lugares máis visitados de EEUU e Canadá pola súa paisaxe e natureza salvaxe. Nesta nova entrada do meu blog, comparto con vos unha viaxe polo máis xenuino destas montañas do lado canadiense, facendo un percorrido polos lugares máis fermosos e salvaxes, acompañado de datos prácticos da viaxe e fotos que fixen durante a miña visita a unha das zonas máis fermosas de Canadá.
Cañón do Rio Maligne
COMO CHEGAR
Podemos chegar ás Rochosas por avión aterrizando en aeroportos próximos como o de Calgary ou Edmonton, e tamén podemos chegar por estrada en coche ou nos típicos autobuses da empresa Greyhound. Pero, sen dúbida algunha, penso que a mellor forma de chegar non é nin máis nin menos que a través do mítico tren Transcanadiense, que varias veces á semana fai unha parada na localidade de Jasper. (En esta entrada conto como foi a nosa experiencia nese tren así como é posible encontrar un billete a un prezo razonable).
Tótem en Jasper
COMO DESPLAZARSE
Dende logo, moverse en transporte público polas Rochosas non é a opción máis recomendable pola súa escasede. Outra opción é utilizar as empresas que fan excursións organizadas, e que tamén non recomendo por ser caras e pola falta de liberdade. Polo tanto, penso que a mellor forma de desplazarse é alugar un coche ao ser o medio máis rápido e que máis liberdade te dá. Ademáis, conducir polas Rochosas é un pracer; e non só pola paisaxe, senón pola ausencia de tráfico e cantidade de sitio onde aparcar.
En coche pola Estrada dos Glaciares
Xa no coche, temos que ter coidado con non apurar moito o depósito de combustible, xa que pode haber moitísima distancia entre gasolineiras e, sobre todo, temos que estar moi atentos á fauna salvaxe (a nós cruzáronsenos varios cervos e tres osos). Outra cousa a ter en conta no coche é o baixo prezo da gasolina e o custe do aluguer. O noso non resultou excesivamente caro (535$, uns 380€ unha semana) tendo en conta que foi temporada alta e unha compañía de moito prestixio.
Athabasca Falls
QUE VER
Ainda que a cadea montañosa das Rochosas é enorme, penso que para pasar unha ou dúas semanas neste paraíso é suficiente con visitar os parques nacionais de Banff e Jasper. Os dous son impresionantes e contan cunhas paisaxes espectaculares e unha boa infraestructura para coñecelos.
Lago Louise
O Parque Nacional de Banff
O Parque Nacional de Banff é o máis concurrido dos dous, e non porque sexa o máis fermoso, senón porque simplemente é o que está mellor comunicado e o que dispón de máis promoción e servizos. O parque está cheo de picos de moita altitude, lagos glaciares e fervenzas, polo que a mellor opción é facerse cun mapa nunha das súas oficinas de turismo e plantexarse a ruta en función dos gustos de cada un. Un dos imprescindibles deste parque son os Lagos Louise e Moraine, e pódovos asegurar que paga a pena pasar o día paseando ao seu redor. Sen dúbida é un lugar único para gozar das paisaxes das Rochosas.
Lago Moraine
Se pola contra es dos que gozan dos típicos pobos cheos de turístas e tendas de recordos (eu sempre tento de evitalos), podes parar na localidade de Banff, un lugar ateigado de turistas e con prezos altísimos que non recomendo máis que para dar un paseíño, xa que para comer e durmir é moito mellor a localidade veciña de Canmore.
Estrada a Edith Cavell
O Parque Nacional de Jasper
Se o que buscas é aínda máis natureza e unha reducción moi considerable do número de turistas, recomendo sen dúbida algunha o Parque Nacional de Jasper. O Lago Maligne, o Cañón do Maligne, as Athabasca Falls, o Lago Pyramid ou Edith Cavell son lugares imprescindibles dentro do parque.
Lago Maligne
Bicis, ollo cos sendeiristas!
Aínda que temos moitísimas máis opcións, xa fose para sendeirismo, btt, rafting ou simplemente para gozar das augas termais, coma en Miette Hot Springs.
A Icefields Highway: A Estrada dos Glaciares
A estrada que une as localidades de Jasper e Banff, e que discurre íntegramente polos dous parques nacionais, considérase unha das estradas máis fermosas do mundo, e a verdade é que non é para menos. Son máis de 200 km realmente impresionantes, atravesando bosques, cañóns de ríos, fervenzas e ate pasamos moi preto do Glaciar de Athabasca.
A Estrada dos GlaciaresGlaciar AthabascaRetroceso do Glaciar Athabasca cos anos
Unha ruta para facer con calma, gozando de conducir e das paisaxes, aínda que vixiando os animais que se nos cruzan e o combustible, xa que só hai unha gasolineira en todo o percorrido. Unha cousa a ter en conta ao conducir polos parques nacionais de Canadá e a necesidade de comprar un pase para cruzalos. Pode ser diario, pero se imos estar varios días compensa comprar o pase anual (136$, uns 96€)
Pola Estrada dos GlaciaresPola Estrada dos GlaciaresAnimais das Rochosas
ONDE DURMIR
Se gozades do camping estades de noraboa, xa que hai moitísimos, ate en zonas moi ailladas. Se o que queremos é pasar a noite nunha cama a cousa se complica, especialmente en tempada alta, xa que hai certa escasede e os prezos aumentan moitísimo. De todos os xeitos, podemos durmir nunha habitación sen deixarnos unha boa cantidade de diñeiro.
Lago Nakoda
Para elo, eu penso que cando visitemos o Parque Nacional de Banff optemos por durmir en habitacións compartidas en hostels e polo contrario na menos turística Jasper, podemos pasar a noite nun dos seus numerosos bed and breakfast a precios asequibles (en esta páxina podemos ver case todos os de Jasper e a súa disponibilidade). Aquí poño o que nos costaron por noite os aloxamentos na visita ás Rochosas:
· Bed and Breakfast Seldom Inn (Jasper): 85$, 60€ aprox. Habitación doble con baño compartido. Moi recomendable
· Hotel Nakoda Lakeside Lodge (preto de Canmore): 109$, 77€ aprox. Habitación doble con baño. Moi bonito, xunto a un lago
· Hostel The Hostel Bear (Canmore): 71$, 50€ aprox. 2 persoas en litera en habitación compartida con 6 persoas. Moi ruidoso por estar a un paso da vía do tren
· Bed and Breakfast En Ska (Jasper): 90$, 64€ aprox. Habitación doble con baño e cociña. Moi recomendable.
Osos nas Rochosas
ONDE COMER E BEBER
Como a comida neste país non é que sexa moi boa, recomendo sempre que fose posible buscar aloxamentos con cociña e así de paso aforrar un pouco. De todos os xeitos, podemos comer desde uns bos filetes pasando por pizzas e hamburguesas en moitos restaurantes e pubs en vilas como Jasper ou Canmore. Aquí vos poño un par de recomendacións:
· Whisttle Pub: Un dos mellores e máis populares sitios onde comer e beber en Jasper. Aquí podemos comer dúas Cheese Burguer con patacas e tomar unhas cervexas por pouco máis de 20$
· Rose and Crown Pub. Un dos mellores lugares de Canmore para tomarse unhas pintas e comer algo.
Lago Louise
Pois isto é todo! E xa sabedes que como é habitual neste blog, se tedes algunha dúbida, queredes deixar aquí algún consello máis, ou simplemente queredes comentar ou compartir unha experiencia vosa similar, non dubidedes en poñer un comentario.
Guía práctica dunha viaxe de Toronto a Vancouver no mítico tren Transcanadiense.
O Transcanadiense
PORQUE EN TREN?
Todos sabemos que facer unha viaxe de máis de 4000km en tren non é a forma máis económica e aínda moito menos a máis rápida de desprazarse. De feito, entre as cidades de Toronto e Vancouver hai varios voos diarios que duran unhas tres horas e media e costan menos de 400€. Así que, se chegaches ate aquí, xa dou por feito que non só queres desprazarte entre estas dúas cidades, senón que ademais andas a buscar a esencia dunha viaxe mítica.
Sempre me gustou viaxar en tren, e quedeime especialmente enganchado a este medio de transporte fai un ano cando fixen un Interrail por Europa (e que compartín aquí en forma de diario de viaxe e consellos); así que o seguinte paso era facer unha longa viaxe de varios días (concretamente catro días), gozando do movemento dos vagóns, o tempo de lecer na cabina, o encontro con outros viaxeiros, as paradas no medio da nada e, sobre todo, ver como cambia a paisaxe ao longo dos días.
O Transcanadiense nas Rocosas
A NOSA VIAXE
Despois de estar uns días en Toronto, e tras facer unha parada previa nos Azores, a nosa idea da viaxe era cruzar Canadá ate a costa Oeste, para estar alí un par de semanas coñecendo a zona de Vancouver e Illa Vancouver e o estado de Washington nos Estados Unidos. Ademais, antes de chegar á costa Oeste, queríamos deternos ao menos unha semana nas Montañas Rocosas de Canadá, para gozar das paisaxes dos seus Parques Nacionais. E así fixemos ao final, complementando todo esto co Transcanadiense como conto nesta entrada.
O vagón panorámico
UNS MOCHILEROS EN PRIMEIRA CLASE…É POSIBLE?
Ao día seguinte de chegar a Toronto, e aínda sen ter claro como cruzar o país, decidimos botarlle unha ollada á web da compañía de trens canadiense (Viarail) para ver o custe do billete… pero a decepción foi enorme, xa que non baixaba dos 2000€ persoa.
As vistas dende a cabina
Xa coa ollada posta na opción de cruzar Canadá en avión ou autobús (nos coñecidos Greyhound) que nos permitían facer o mesmo desprazamento por uns 400€, gracias ao seu insomnio a miña parella atopou esta páxina de ofertas para o billete do Transcanadiense, que permite facer o mesmo traxecto, e nunhas datas concretas, por un precio moi inferior ao habitual (no noso caso, 525€ persoa). Grazas a isto foi como nós, dous mochileros que viaxan por libre, fixemos a viaxe neste tren.
Parada no medio da nada
O TREN TRANSCANADIENSE
O Transcanadiense sae da Union Station de Toronto as 22h os martes e sábados con destino Vancouver, a onde chegará tras algo máis de catro días e case 4500km. Para o que non esté disposto a facer todo ese traxecto dunha vez, tamén se pode parar nas cidades de Winnipeg e/ou Jasper e estar alí uns días. Esta última opción foi a que escollimos nós, xa que fixemos escala en Jasper unha semana para ver as Rocosas Canadienses.
AS CLASES: SLEEPER PLUS OU ECONOMY?
No Transcanadiense hai dous tipos de clases ben diferenciadas. Por un lado a Sleeper Class, que ven a ser coma a primeira clase, e conta con cabinas privadas dobres ou individuais, pensión completa, e acceso ao vagón panorámico e distintas actividades como charlas de información turística ou cata de viños.
Cruzando as Rocosas
Por outro lado está a Economy Class, onde o viaxeiro vai en butaca reclinable e sen comidas incluídas. A diferenza de precio entre elas é considerable, sendo a Sleeper Class tan cara que só é recomendable se temos a sorte de atopar unha boa oferta.
A taiga de Canadá dende o tren
A VIAXE EN SLEEPER CLASS
Gracias á sorte que tivemos de atopar un billete en esta clase a prezo tan asequible, gozamos de viaxar en tren desde Toronto á Jasper coma nunca o fixemos. O billete incluíanos una cabina individual para cada un, cousa que preferimos mellor que unha soa dobre, xa que así temos máis espazo. A cabina está ben equipada, xa que conta cun retrete, un pequeno lavabo plegable, luces, enchufes, ventilación e un asiento. Neste vídeo podedes ver como son estas cabinas.
Se tiramos dunha palanca que hai nun dos laterais, xa temos unha boa cama para durmir. O único malo de ter a cama desplegada é que nos impide usar o retrete, pero é que en tan pouco espazo non se poden pedir milagros. Neste vídeo os ensino como é a cabina coa cama desplegada.
O equipamento da cabina compleméntanse cunha bolsa (a podedes ver nos vídeos colgada ao carón da fiestra) con toallas, champú, xel e pastillas de xabrón. Hai duchas en cada vagón que son de uso común.
Corredor e ao final, as duchas
Viaxar en Sleeper Class inclúe tres comidas diarias: almorzo, xantar e cea. Como non hai espazo no vagón restaurante para todos, para cada unha delas chaman en turnos que se escollen previamente. Eu recomendo sempre o último turno, porque é o que máis se semella ao noso horario peninsular e ademáis non te apuran tanto para dar paso ao turno seguinte.
A comida
Na comida danche a escoller entre tres primeiros, tres segundos e sobremesa, e se pode considerar decente tendo en conta como se come por Norteamérica. O único malo é que ben podía vir incluido bebidas alcólicas lixeiras como unha cervexa ou un vaso de viño.
Polas Rocosas no Transcanadiense
Outra vantaxe do Sleeper Class é a disponibilidade do vagón panorámico, que se agradece non só polas vistas, senon tamén polas actividades que se organizan nel como información turística ou cata de viños e cervezas.
Butacas de Economy Class
A VIAXE EN ECONOMY CLASS
Moi ao noso pesar, non atopamos oferta na clase Sleeper Class para a nosa viaxe entre Jasper e Vancouver, polo que este traxecto tivemos que facelo en Economy Class (no noso caso,106€ persoa). Aquí en vez de cabina privada e pensión completa a viaxe se fai nunha butaca abatible (eso si, bastante cómoda) e tes que levar a tua propia comida ou xantar pagando no vagón restaurante.
Vistas dende o vagón panorámico
Como o traxecto entre Jasper e Vancouver dura algo menos dun día ao final só pasamos unha noite nesta clase e a verdade é que durmimos bastante ben xa que os canadienses son bastante respetuosos e non houbo apenas ruido en todo o vagón durante a noite.
A paisaxe dende a xanela
VIDA A BORDO DO TRANSCANADIENSE
Non hai nada que máis me guste que viaxar amodo e sen presas. E isto se cumple a bordo deste tren. Sen madrugar moito se escollemos o último turno do almorzo, e despois dun bo descanso (o movemento do tren a min axúdame durmir) a mañá vai pasando entre contemplar a paisaxe no vagón panorámico e ler un libro na cabina.
Ao mediodía volta outra vez ao vagón restaurante a compartir o xantar con outros pasaxeiros (sentan catro pasaxeiros por mesa, e é común que os vaian variando cada vez), cousa que é fantástica para relacionarse con outros viaxeiros. O resto do día vai pasando entre máis lectura, ver a paisaxe e as diferentes actividades no vagón panorámico, onde ademais podemos tomarnos un café, froita ou unhas galletas.
Paisaxe do interior de Canadá
Así van pasando os días a bordo, con descanso, lectura, coñecendo xente e todo mentres ves como a paisaxe vai cambiando da taiga de coníferas ás pradeiras do centro do país, continuando coas Montañas Rocosas e rematando co bosque húmido do Pacífico. Se por min fose, sen dúbida non me importaría que a viaxe durase uns días máis tendo en conta o que gosto de viaxar así, sinceramente o único que botei en falla foi algunha paradiña durante o traxecto, xa que a única vez que pudimos baixar do tren durante un tempo suficiente para turistear un pouco foi na cidade de Winnipeg.
Winnipeg
UNHA VIAXE ÚNICA…PARA OS AMANTES DO TREN
Está claro que se che chegaches ate este blog é porque gozas de viaxar en tren. Neste caso, estou convencido de que ésta será para ti unha experiencia única. Sen dúbida algunha, recomendo que escollas a Sleeper Class…sempre que atopes unha boa oferta, así que paciencia… e moita sorte!!
No vagón panorámico
Isto é todo! E xa sabedes que como é habitual neste blog, se tedes algunha dúbida, queredes deixar aquí algún consello máis, ou simplemente queredes comentar ou compartir unha experiencia vosa similar, non dubidedes en poñer un comentario.
Consellos para visitar esta cidade e unhas das mellores paisaxes do mundo.
Toronto
Cataratas do Niágara
Ainda que non é a capital, Toronto é a cidade máis poboada de Canadá e unha das grandes metrópolis do continente. Tal e como estamos acostumados a ver nas películas americanas, Toronto é unha urbe moderna, con enomes rañaceos e unha chea de ruas en forma de cuadrícula salpicada de grandes avenidas. Debido as súas boas comunicacións con Europa e o propio país, esta foi a cidade que escollimos para iniciar e rematar a nosa viaxe por Canadá que comento en esta e posteriores entradas, así que comenzamos a visita a este interesante país cun paseo por Toronto e a un dos lugares máis turísticos do mundo: as Cataratas do Niágara. E como é habitual neste blog, rematarei esta entrada con consellos prácticos como gastos, onde durmir, onde comer, etc…
Rañaceos e a CN Tower
CHEGADA A TORONTO E COMO IR AO CENTRO DENDE O AEROPORTO
Antes de viaxar a calquer destino convén estudar ben as distintas aeroliñas e posibles enlaces para atopar a forma de chegar máis económica. Despois de moito buscar, a forma máis barata de entrar en Canadá foi a través desta cidade e utilizando as compañías Air Transat e a azoriana SATA. Nós decidímonos pola segunda opción xa que, a igualdade de prezo, permitíanos facer escala nas Illas Azores, cousa que fixemos de moi bo gusto é que conto nesta entrada do blog. Ademáis, pudemos aforrar en desprazamento ao salir desde Porto en lugar de Madrid, xa que somos de Compostela.
China Town
Unha vez no aeroporto Lester B. Pearson de Toronto, a mellor forma de ir ao centro é coller o bus número 192 Airport Rocket e enlazar co metro na estación de Kipling. Consta dun billete único que podemos comprar no mesmo bus por 3 dólares, sempre que teñamos o importe exacto.
O Toronto máis antigo
PRIMEIRO CONTACTO CON TORONTO
Se como nós é a primeira vez que pisades o continente americano, é posible que teñades a mesma sensación de estar familiarizados co entorno a través das películas que nos chegan de este continente. As amplas avenidas, os coches grandes, os establecementos de comida rápida,…son moitas cousas que están lonxe da nosa cultura…e a súa vez estamos tan acostumados. O primeiro que nos toca aprender é a forma de orientarnos; e a verdade é que non é difícil debido as rúas en forma de cuadrícula, sendo o eixo da cidade a Younge Street, que vai ser a que nos divida as rúas que corta en leste ou oeste.
Toronto
COMO MOVERSE
Toronto non ten que ver moito co esquema de cidades europeas con un centro ben diferenciado e turístico. Aquí as distancias son longas e convén moverse en transporte público. A forma máis doada para desplazarse é o metro (costa 3 dólares o billete e hai que abonar o importe exacto) e nos permite ir a certas zonas da cidade dunha forma rápida e segura. O problema do metro é que só dispón de dúas liñas, polo que para chegar a algúns lugares temos que complementar o transporte co bus.
Dundas Square
QUE VER
Como moitas cidades de Norteamérica, Toronto non conta con moito máis de 200 anos de antigüedade, polo que os edificios históricos son bastantes recentes e seguindo a arquitectura contemporánea. Un dos seus lugares máis visitados é a CN Tower, todo un símbolo da cidade, e que a podemos ver case desde calquera lugar. Preto desta torre, temos o barrio financieiro con numerosos rañaceos, centros comerciais e modernas prazas como a de Dundas Square .
Casa Loma
Se nos movemos hacia o interior da cidade, recomendo visitar lugares como a sua universidade ou a Casa Loma, así como ver o ambiente nos concurridos barrios da Pequena Italia ou Chinatown. E se o que nos gusta é ver museos, os máis visitados son a Galeria de Arte de Ontario e o Museo Real de Ontario, donde podemos ver unha grande variedade de fósiles.
Illa toronto
Para alonxarse un pouco do ambiente urbano, se pode dar un paseíño no Toronto Islands Park, nas Illas de Toronto, un parque onde pasar unha tarde paseando ás beiras do Lago Ontario.
Cataratas do Niágara
AS CATARATAS DO NIÁGARA
Unha vez en Toronto, sería un delito non facer uns 200 km para ver as Cataratas do Niágara. Simplemente son espectaculares, e recomendo completamente a sua visita. A nosa idea era ir ate alí alugando un coche, e así de paso coñecer un pouco a zona ao seu redor, mais ao final decidímonos por utilizar o transporte público. Para elo, collimos un tren dende Toronto ate Burlington e despois enlazamos ate as cataratas (situadas na cidade de Niagara Falls) en bus, aínda que penso que se a visitades en fin de semana hai un tren directo sen necesidade de enlazar co bus. Unha vez en Niagara Falls non hai máis que coller un bus urbano (7 $, pódese usar todo o dia) para ir ate as cataratas e alí gozar das vistas.
Cataratas do Niágara
GUIA PRÁCTICA DE TORONTO
Para que vos sirva de axuda ao facer o presuposto da viaxe, aquí vos deixo algunhas recomendacións e costes do necesario para pasar uns días en Toronto.
· Onde durmir:
Toronto é unha cidade bastante cara, aínda así, atopamos habitacións dobles bastante ben de prezo:
The Parkway Place: 70$ (48€) noite con baño compartido e cociña. Está ben, pero só estivemos unha noite por estar bastante alonxado do centro.
Courtyard Living Hostel: 80$ (55€) noite con baño compartido e cociña. Non moi limpo e situado nun suburbio. Aínda así estivemos duas noites por estar ben de prezo.
Madison Manor B&B and Pub: 90$ (61€) con baño privado e almorzo. O mellor sen dúbida, aínda que se non está de oferta costa moito máis. O único malo é que te cobran unha fianza que tardan en devolver.
Coche ecolóxico en China Town
· Onde comer:
Se vos gusta a comida rápida estades de sorte: por todas partes hai hamburgueserías, pizzerías, e establecementos deste tipo. Senón tamén podedes comer en restaurantes italianos, chinos, mexicanos ou similares. Poño exemplos do que nos costaron algunhas comidas:
Spaguetti e Ravioli no mercado: 19$ (13€)
2 Hotdogs na rúa: 6$ (4.2€)
1 pizza no PizzaHut: 14.2$ (10€)
Comida Tailandesa no Thai Spress: 14$ (9.8€)
Comida consistente no Templeton Cafe: 33$ (23€)
CN Tower
· Onde beber:
Hai moitos tipos de locales para tomar algo en Toronto. Desde tipo Pub Irlandés ate locales de deseño. De todos os xeitos, o precio da bebida é bastante cara, e unha pinta de cerveza pode andar en torno aos 8$ (5.6€)
· Propinas
En Canadá acostúmase a deixar propinas nos bares e restaurantes. Segundo puden comprobar, o normal é deixar en torno o 10%, xa que unha parte do soldo do persoal de servizo compleméntase con estes cartos. Cando se paga con tarxeta de crédito, en moitos sitios o terminal xa te permite abonar a propina (Tip) poñendo directamente o importe ou cun porcentaxe.
Cataratas do Niágara
· Outros gastos:
Billete de metro: 3$ (hai que levar o importe exacto) (2.1€)
Billete de tren mais bus ás Cataratas do Niágara: 36$ (25€)
2 donuts: 2$ (1.4€)
1 Coca Cola nunha máquina self-service: 2.5$ (1.7€)
Lavado e secado de roupa nunha lavandería: 4.75$ (3.3€)
Cataratas do Niágara
Isto é todo! E xa sabedes que como é habitual neste blog, se tedes algunha dúbida, queredes deixar aquí algún consello máis, ou simplemente queredes comentar ou compartir unha experiencia vosa similar, non dubidedes en poñer un comentario.
Consellos para facer un percorrido por libre nun paraiso no medio do Atlántico
Lagoa das Sete Cidades
Ainda que pareza mentira, con só 90km de longo,15 km de ancho e pouco mais de 100.000 habitantes, na Illa de San Miguel acumúlanse moitos lugares de interese. De feito, nós decidimos dedicarlle só tres días a esta illa e sen dúbida quedámonos cortos. É todo un exemplo dun pequeno espazo con moito que facer. Nesta nova entrada, comparto con vos consellos para visitar por libre esta fermosa illa.
Plantacion de té de Porto Formoso
VOAR NA SATA: UNHA FORMA ECONÓMICA DE CHEGAR AOS AZORES
Ponta Delgada é a cidade máis grande da Illa e de todo os Azores, e nela está o maior aeroporto do arquipélago. De feito, nós chegamos ao seu aeroporto nun voo directo desde Porto coa compañía azoriana SATA, que conecta diariamente os Azores con Lisboa e Porto, así como con Boston e Toronto, xa ao outro lado do Atlántico. É unha compañía a ter en conta polo seu baixo coste (fora da temporada alta podemos visitar esta illa por menos de 200€) e polas súas conexións económicas co continente americano, de feito é a compañía que utilizamos para desprazarnos ate Canadá na viaxe que contarei en posteriores entradas.
Furnas
COMO IR DO AEROPORTO A PONTA DELGADA
Unha vez no aeroporto, a forma máis lóxica de chegar ao centro da cidade é o taxi. Ten un prezo único de 10€, que considero bastante razonable, sobre todo tendo en conta que non hai outro transporte público disponible coma bus urbano. Os únicos autobuses que vimos no aeroporto son de transporte colectivo de hoteis, que tiñan un coste por persoa maior que o taxi, polo que o descartamos ao momento.
Ponta Delgada
PONTA DELGADA: A CAPITAL
Ponta Delgada é a poboación máis grande da illa e conta con apenas uns 70.000 habitantes, o que fai dela unha localidade tranquila. A súa vida xira ao redor do tránsito do seu porto e do turismo; de feito é aquí onde encontramos o maior número de hoteis, restaurantes e outros servizos necesarios para o viaxeiro.
Igreja Matriz de Ponta Delgada
En Ponta Delgada temos tamén varios lugares de interese. Entre as numerosas igrexas destaca a da Nossa Senhora da Esperança, onde se garda o Santo Cristo dos Milagres, un santo con gran devoción na illa e ao que se lle dedican as maiores festas da capital. Aparte das igrexas, podemos visitar tamén outros lugares como a porta da cidade, o Forte de Sao Brás ou a Torre Sineira onde hai unhas boas vistas da cidade.
A Illa de San Miguel en coche
UNHA VOLTA POLA ILLA
Ainda que pasear por Ponta Delgada é un pracer, o máis espectacular da illa son sen dúbida as súas paisaxes, así que vos recomendo alugar un coche e facer unha ruta pola estrada que a rodea. Comezando na capital, e se saímos pola estrada dirección oeste, dirixímonos a unha das primeiras xoias da illa: A Lagoa das Sete Cidades e o seu miradoiro. A pouca distancia (aqui todo está preto) e de volta á costa, chegamos a Punta da Ferraria, o punto máis occidental da illa co seu faro e as curiosas piscinas quentes naturais que aproveitan a calor do interior da terra.
Ponta da Ferraría
Xa de volta na ER1, a estrada que rodea a illa, dirixímonos agora en dirección este á altura da Ponta da Bretanha e continuamos ate Ribeira Grande, outra importante localidade onde recomendo parar un rato e aproximarse á Ponta do Cintrao.
Costa Norte
Se seguimos rodeando a illa, e pouco despois de Ribeira Grande, pasamos pola plantación de té de Porto Formoso, onde de forma totalmente gratuita nos ofrecen unha visita guiada do proceso de elaboración do té así como unha desgustación do mesmo.
Chá de Porto Formoso
Dependendo do tempo dispoñible, aconsellaría continuar a ruta hacia a parte máis ao leste da illa, ate lugares como a Ponta da Madrugada. Se polo contrario o viaxante confórmase (ou non lle queda máis remedio) que ver os pontos máis turísticos, seguirá hacia ó interior hacia a localidade de Furnas, onde pode tomar un baño termal. Preto de aquí está tamén a Lagoa das Furnas e os seus «géiseres», que son utilizados mesmo para cociñar o famoso Cocido das Furnas. Non moi lonxe, e se as nubes o permiten, se nos acercamos ao Miradoiro do Salto do Cabalo, gozaremos dunhas vistas impresionantes.
Furnas
De volta de novo á Ponta Delgada é imprescindible deterse tamén na Lagoa do Fogo, aínda que neste caso para ter unha boa vista da mesma imos necesitar tamén que as nubes non nos oculten a paisaxe.
Esta ruta en coche ao redor da illa levounos dous días, ainda que recomendo se fose posible, dedicarlle polo menos un par de días máis para poder visitar máis localidades e gozar da calma con que vive a xente nestes lugares. Recomendo parar nalgún bar que atopemos polo camiño para interaccionar coa xente local así como dormir nalgunha casa rural perdida pola illa (esto último quedounos pendente para outra ocasión).
Furnas dende o Salto do Cabalo
GUIA PRÁCTICA E RECOMENDACIÓNS
Onde dormir: Nos aloxámos todos os dias no Marina Lounge Hostel en Ponta Delgada, e foi sen dúbida un gran acerto. Recoméndoo por todo: profesionalidade, deseño, prezo…e sobre todo o trato dos seus propietários Lino e António.
Onde comer: Como o hostel onde nos aloxamos tiña cociña a verdade é que non fomos comer moito por ahí. Só ceamos fora unha noite, concretamente no Restaurante A Tasca, e foi unha moi boa elección.
Onde alugar coche: Nós fixémolo coa empresa Euraçor, por recomendación dos propietarios do hostel. Bo prezo e sen nengún problema.
Idioma: Ainda que o idioma oficial é o portugués, este portugués azoriano é bastante difícil de entender, especialmente nas zonas rurais.
Furnas
Precios: Se pode decir que está máis ou menos ao mesmo nivel que o Portugal continental, polo que non se pode considerar un destino caro. Como exemplo, aquí deixo o que costan moitas cousas que pode necesitar un viaxeiro para que podades facer un presuposto:
Dormir: Habitación doble con almorzo e cociña (Marina Longe Hostel) 46€ noite
Cea no restaurante A Tasca de Ponta Delgada: 27,40€ duas persoas
Aluguer de coche pequeno na empresa Euroaçor: 75€ dous días seguro incluído
Unha caña de cerveza: moi variable, entre 50 centimos a 1.5€ segundo o sitio
Un bolo de pan lévedo azoriano: 2.30€
Lagoa do Fogo
Isto é todo! E xa sabedes que como é habitual neste blog, se tedes algunha dúbida, queredes deixar aquí algún consello máis, ou simplemente queredes comentar ou compartir unha experiencia vosa similar, non dubidedes en poñer un comentario.
Ainda que o máis común é facer o camiño francés en bicicleta dende máis lonxe, especialmente se temos en conta que a Compostelana non cha dan se non acreditas un mínimo de 200km, comparto con vos esta parte do Camiño en formato de diario de viaxe (con gastos para dúas persoas, km e consellos), moi recomendable para facer cando non se dispón de moito tempo, xa que apenas tres días son suficientes para facer este tramo galego do Camiño Francés.
Palloza en O Cebreiro
Canto tempo dedico a facer este tramo do Camiño?
Eu recomendo facelo en tres días, ainda que é posible facelo en dous se cumplides os seguinte requisitos:
Estar en boa forma física e habituados a andar en bici
Gústavos madrugar
Facedes o camiño cando os días son longos e non hai moito barro (de maio a setembro)
Non vos importa ir por estrada
Chegando a Portomarín
Pola contra, eu recomendo facelo en tres días se cumplides un dos seguintes requisitos:
Queredes ir polo tramo orixinal do camiño, e o mínimo por estrada alternativa
Tomades o camiño de forma relaxada e, ademáis, non vos gusta madrugar
Gústavos parar nos lugares de interese, a ver paisaxes, a tomar algo, a comer con calma…
E se a parte do anterior non estás en moi boa forma física ou non estás habituado en andar en bici, penso que é bo considerar un día máis de ruta.
Preto de Melide
Cómo chegar a O Cebreiro
A forma máis económica de chegar a O Cebreiro, xa fose con bici ou sen ela, é en autobús. A empresa Alsa comunica Pedrafita do Cebreiro (capital do concello, a 4.6 quilómetros da aldea de O Cebreiro) coas principais cidades galegas e do resto da Península. A nós o billete en maio de 2014 dende Compostela a Pedrafita 2 adultos máis 2 bicis saiunos por 55.94 euros (se ides sen bicis botádelle uns 20 euros menos). Unha vez en Pedrafita, se ides con bicis eu recomendovos continuar en bici ate a aldea do Cebreiro, que ainda que é subida ven ben para ir quencendo as pernas para o Camiño. Se polo contrario vides a pé, o mellor é coller un taxi ate o inicio do tramo galego do Camiño. Outra cousa a ter en conta é cándo comezamos a facer o camiño unha vez que chegamos a Pedrafita. Se chegamos pola mañá o lóxico é poñerse xa a pedalear, mais se chegamos tarde ou de noite, en Pedrafita hai algún hostal. Nós quedámonos no Hostal Rebollal, que ten habitacións dobles por 45.50 euros almorzo a parte, un pouquiño caras para o que se estila noutros lugares do camiño, pero coa vantaxe de que te esperan ate que chegue o bus ate horas bastante tardías.
Primeira etapa: O Cebreiro – Sarria (43.06 km + 4.65 km desde Pedrafita)
Non pode haber un lugar máis fermoso para comezar o Camiño que O Cebreiro. Situada a case 1300 metros de altitude é unha pequena aldea moi ben conservada con varias pallozas e unha interesante igrexa prerrománica. Despois de parar un ratiño neste lugar idílico e hora de poñerse a pedalear. O camiño orixinal (por onde iremos sempre coas nosas bicis) sae ao carón do albergue de pelegríns e continúa por unha sucesión de pequenos repechos entre bosques e de vez en cando con excepcionais vistas das montañas lucenses. Pouco despois do Alto do Poio, atopamonos cunha forte baixada que obriga a usar moito os freos pola pendente e as pedras, e que remata na localidade de Triacastela, un bo lugar para facer un descanso para tomar algo ou xantar.
A Montaña de Lugo no Camiño
Despois de Triacastela temos dúas opcións: A primeira é continuar o camiño orixinal ate Sarria. A segunda é desviarse por Samos, que é recomendable se queredes visitar o interesante Mosteiro desa localidade. Como nós xa coñecemos este mosteiro, decidimos continuar polo camiño orixinal, que discurre por unhas preciosas paisaxes da montaña interior lucense. Despois de subir o alto de Riocabo, a ruta tórnase moi doada ate chegar á vila de Sarria: Un bó lugar para pasar a noite, con moitos aloxamentos onde elexir e bos sitios para cear
Gastos día 1:
· Almorzo (Hostal Rebollal, Pedrafita): 10 €
· Comida (Complexo Xacobeo, Triacastela): 15.80€
· Cea (Pizzeria Matias, Sarria): 20 €
· Hotel Oca Vila de Sarria: 40€
· Outros (Bebidas, cañas, cafés,…): 5.2€
Algún tramo con auga no Camino
Segunda etapa: Sarria – Melide (66.52 km)
Sen madrugar moito, retomamos o Camiño subindo pola Rua Maior e saíndo de Sarria a carón do Mosteiro da Madalena. Despois, continuamos pedaleando por fermosos lugares nun típico tramo rompepernas ate a localidade de Portomarín, onde é imprescindible un descanso despois de máis de 20 km. Portomarín é a capital do concello do mesmo nome, que foi anegada coa construcción do Encoro de Belesar nos anos 60. A súa igrexa románica foi trasladada pedra a pedra até a ubicación actual, na praza da vila en frente a Casa do Concello.
Portomarín
Ao pasar Portomarín, temos que ter paciencia para enfrentarnos a unha forte e longa subida que fai desta etapa a máis dura destas tres. Ao chegar a Ventas de Narón, comenzamos un descenso ate Palas de Rei, outro concello lucense onde podemos parar a facer un descanso. Despois, o tramo entre Palas e Melide, xa na provincia de A Coruña), transcorre por un relevo con bastantes subidas e baixadas onde podemos xa notar o cansanzo da etapa. Pero todo sacrificio ten a súa recompensa, e en Melide temos bos locais para recuperar forzas cunhas racións de polbo á feira. As pulperías máis famosas son a Garnacha ou Ezequiel, aínda que podemos comer ben calquer tipo de comida, galega ou non, en toda a vila.
Polbo en Melide
Gastos día 2:
· Almorzo (Cafetería Anduriñas, Sarria): 11€
· Comida (2 bocatas+2cañas, Casa Molar, Ventas de Narón): 11.50€
· Cea (Pulpería A Garnacha, Melide): 19.90€
· Hospedaje Sony (Melide): 30 €
· Outros: 15.60€
Ribadiso
Terceira etapa: Melide – Compostela (56.10 km)
Esta última etapa do Camiño até Compostela é a típica rompepernas tan común nas terras galegas. Contínuas subidas e baixadas, pero sempre entre fermosas paisaxes do rural. Se xa o Camiño Francés ten moitísima xente no verán, a partir da vila de Arzúa xúntanse toda a afluencia dos camiños do Norte (podedes ver o diario deste camiño en bici desde Irún neste enlace) e Primitivo, polo que estamos ante a etapa máis concurrida do Camiño de Santiago. Concluímos a última subida da etapa en San Marcos e a partir do Monte do Gozo xa podemos ver Compostela e as torres da Catedral. Entramos na cidade polo fermoso Barrio de San Pedro para rematar, como non, na famosa Praza do Obradoiro. Despois de gozar desta impresionate praza, é fundamental adicar polo menos un par de días para coñecer esta cidade, seguindo as recomendacións desta outra entrada do meu blog. E se continuamos con forzas, outra boa opción é seguir pedalenado polo Camiño até Fisterra, da que tamén podedes ver un diario similar a este nesta outra entrada. Bo camiño!
Total gastos: 321.7€ (160.85 € persoa) en 3 dias, incluíndo durmir en Pedrafita e o desprazamento ate alí
Total quilómetros: 170.33 km (segundo o contaquilómetros da bici)
E xa sabedes que como é habitual neste blog, se tedes algunha dúbida, queredes deixar aquí algún consello máis, ou simplemente queredes comentar ou compartir unha experiencia vosa similar, non dubidedes en poñer un comentario.
