Archivo de la categoría: en galego

Suzuki GS500. Así foron 40000 km con esta moto

diciembre 13, 2024 cabonorte 1 comentario

A miña experiencia despois de 17 anos e 40.000 km coa Suzuki GS500.

Si prefieres leer esta entrada en castellano pincha en este enlace

Aínda que neste blogue son máis habituais os diarios de viaxe de longas rutas en coche por Europa, para outras rutas, algunhas máis preto da casa e que tamén teño partillado aquí, é bastante común que use a miña Suzuki GS500.

Despois de 17 anos e 40.000 km, falo aquí da miña experiencia con ela, xa que é unha quilometraxe bastante importante para unha moto, e vos pode facer unha idea de como é.

A Suzuki GS500

A miña Suzuki GS500 foi comprada nova no ano 2007. É a versión sen carenado (naked), sen limitación de potencia (tamén había unha limitada a 34 CV), de cor negro e gris. O único accesorio engadido é unha cúpula para o aire. O motor é o coñecido bicilíndrico de 487c.c. e 44 CV refrixerado por aire.

Características técnicas no folleto comercial da GS500

Leva caixa de cambios de 6 velocidades, frenos de disco nas dúas rodas, e un amortiguador regulable traseiro. É polo tanto unha moto bastante sinxela, con fama de fiable, aínda que algo anticuada no momento que a comprei, xa que comenzou a venderse no 1989.

Cousas como a carburación e a refrixeración por aire delatan a súa vellez, aínda que para min, isto dalle un toque retro que me fai gozar máis desta moto.

Motor e comportamento

A Suzuki GS500 non é unha moto que lle sobre potencia. Aínda así, os seus 44 CV fan que se mova con moita soltura en cidade e nas rutas por estrada, onde podemos facer mesmo unha conducción moi divertida. Se levamos pasaxeiro, hai que levar o motor algo máis subido de voltas se precisamos máis potencia, mais cumple de sobra na maioría dos casos.

En autoestrada, pode ir sen problema a velocidades legais, aínda que o que máis limita a estas velocidades é a ausencia de carenado. Polo tanto, é unha moto que cumple de sobra en materia de prestacións, aínda que non é unha moto deportiva.

Na parte ciclo, non hai ninguha queixa respecto aos freos, suspensión (regulable a traseira) e transmisión, bastante avanzados para a época. No que si se nota bastante os anos no seu deseño, son en cousas como a ausencia de indicador de combustible (nen sequera luz de reserva), a batería con mantemento ou a presencia de stárter manual.

Tamén hai que dicir que esta vellez xoga no seu favor na súa simplicidade e na presencia dun equipamento xa inusual nas motos actuais, como o caballete central ou a bolsa de ferramentas.

Falando de consumos, nunca superei os 6 litros cada 100 km, cunha media de 4.5 litros cada 100 km nunha condución tranquila habitual. Isto, unido a un depósito de 20 litros, fai que teña unha autonomía bastante xeitosa.

Mantemento:

Cada ano ou 6000 km hai que facerlle o mantemento básico, é dicir, cambio de aceite e filtro de aceite. Filtro de aire e buxías, deben cambiarse cada 12000 km. Todo este mantemento, así como o axuste da cadea, é moi fácil de facer, e en moitos casos o fago eu mesmo. O único algo máis complexo é o cambio do filtro de aire, xa que hai que mover o depósito de combustible.

Ao longo destes 17 anos e 40.000km tamén se lle fixo o seguinte mantemento:

Un axuste do xogo de válvulas aos 24.000 km.
Cambio de varias baterías: Xa perdín a conta, mais penso que leva unhas 5 baterías (unha batería cada tres anos, aproximadamente). Leva batería con mantemento.
Cambio do kit de transmisión: Aos aproximadamente 30.000 km.
2 cambios de rodas dianteiras e tres das traseiras. O último cambio de ambas foi hai uns poucos días, poñendo unhas Michelin Pilot Street que de momento van moi ben.

É polo tanto un mantemento moi simple e económico. Ademáis, ao ser refrixerada por aire, non hai que cambiarlle o líquido refrixerante. As pastillas de freo aínda son as de fábrica. O único que penso é un pouco excesivo é a pouca duración da batería, aínda que non dou atopado unha mellor que colla nese sitio.

Avarías e outras incidencias:

Esta é unha moto con fama de fiable, e a verdade é que ate o momento nunca me deixou tirado, nin tiven que chamar nunca ao guindastre. Aínda así, si que tivo algunha avaría penso que en xeral leve:

Desprazamento do volante motor: É a única avaría polo que a tiven que levar ao taller, aínda que foi rodando. Parece ser que se afloxaron os parafusos do volante motor un pouquiño e por iso non engranaba o motor de arranque (aínda que se podía encender empurrando). Unha avaría que foi fácil de solucionar e nada cara.
Perda de aceite da horquilla da suspensión dianteira. Perde un pouco de líquido polo retén da parte dereita da suspensión. Foi falla leve na ITV.
Caída da masa antivibracións da parte esquerda do manillar. Sen golpe aparente, podería ser polo apodrecido da goma que o engancha ao manillar.
Luces fundidas: Unha do contarrevolucións e outra de freo.

Esta Suzuki GS500 sempre pasou a ITV sen fallas, excepto a citada perda de líquido de suspensión que foi falla leve. Polo demáis, esta moto nunca tivo caídas, excepto unha en parado que fixo que rompera o extremo da maneta do embrague, que foi cambiada no seu momento.

O mellor da Suzuki GS500:

É unha moto moi simple, económica e fácil de manter.
Ten unha potencia máis que suficiente para un uso normal, aínda que hai que ter en conta que non é unha moto deportiva.
O seu comportamento é moi bo, e mesmo divertido.
No meu caso, pódese considerar moi fiable.

O peor da Suzuki GS500:

Hai cousas que delatan os anos do seu deseño: Sen indicador de combustible, batería con mantemento, un só fusible para toda a instalación eléctrica,…
A duración das baterías: Non consigo que duren máis de tres anos.
Ao ser refrixerada por aire, enfríase máis rápido unha vez apagada, polo que hai que usar un pouco máis o estrangulador do aire. Tamén fai que consuma algo máis de aceite se a temperatura exterior é moi alta, aínda que nunca é excesivo.

Conclusións:

Despois de todo este tempo coa Suzuki GS500, podo dicir que é unha moto simple, fiable e barata de manter, mais tamén con potencia suficiente para gozar de boas viaxes por estrada.

É unha opción moi recomendable na segunda man, nun mercado onde se poden atopar moitas motos deste modelo (da que se venderon moitas unidades durante varios anos) ben de prezo. Polo que se atopades unha en bo estado, sería unha moi boa compra.

E xa sabedes que, como é habitual neste blogue, se tedes algunha dúbida, ou queredes partillar algunha cousa ou consello máis desta moto, non dubidedes en escribir un comentario.

consejos, en galego, vehículos

100000 km co Toyota Corolla TS Híbrido

diciembre 1, 2024 cabonorte 1 comentario

Conclusións despois de tres anos e 100.000 km co Toyota Corolla TS Híbrido

Si prefieres leer esta entrada en castellano, pincha en este enlace

Aquí compartín moitas viaxes co Toyota Avensis de 2008 que, despois de 13 anos e máis de 300.000 km, facíase un pouco vello para as longas viaxes que estaba acostumado. Por esa razón, no 2021, decidín mercar o Toyota Corolla TS, un coche que encontrei novo e a bo prezo, e do que naquel momento non escoitara falar nada malo del.

Despois de tres anos e 100.000km, comparto aquí a miña experiencia con este vehículo, xa que é unha kilometraxe bastante importante para un turismo, e vos pode facer unha idea de como vai se o estades pensando comprar, novo ou usado.

O Toyota Corolla TS

O meu Toyota Corolla TS é o modelo de 180 CV de 2021 con acabado Feel. Leva un sistema híbrido con motor de combustión e eléctrico que obtén unha potencia final de 184 CV e 190 Nm de par. No meu caso, os únicos extras do modelo orixinal son o gancho de remolque e unha roda de reposto de emerxencia en lugar do kit antipinchazos.

Motor e Sistema Híbrido: Funcionamento e consumos.

Os 180 CV de potencia penso que son máis que suficientes para mover ben o vehículo. O coche ten boa aceleración, e fai adelantamentos con rapidez. Mesmo leva con bastante soltura a nosa caravana de 740 kg de peso, como conto neste artigo. Ademais, o sistema funciona de forma moi suave, polo que en todo momento vai no réxime axeitado en función da demanda de potencia. En comparación con outros híbridos de menor potencia que teño probado (o Corolla TS de 120CV, Auris de 2007 e Prius II), este motor só se revoluciona moito en caso de moi alta demanda de potencia, cousa que raramente pasa.

Respecto ao consumo, é unha das cousas que máis me sorprendeu para ben, sobre todo en cidade (onde chega a consumir menos de 5l/100km). En estradas convencionais tamén teño feitos consumos moi baixos, sobre 5-5.5 l/100km, e por autoestradas sube polo xeral dos 6l/100km, sobre todo se hai costas e andamos en torno os 120km/h. Penso que, despois de conducir moitos coches diésel, este híbrido consume sempre menos que os diésel do seu mesmo tamaño e potencia, excepto se imos rápido por autoestrada.

Comportamento

A estabilidade deste Toyota penso que é moi boa. De feito, leva unhas suspensiones bastante máis duras que o meu Avensis, polo que o coche balancea menos, aínda que se fan notar máis os baches das estradas. De todos os xeitos, é un coche cómodo para viaxar, axudado ademais por un bo equipamento que inclúe moitos servizos de axuda á condución.

Mantemento

Cada ano ou 15.000 km, o que antes aconteza, hai que pasar polo taller para o mantemento do vehículo. Ate o momento, sempre utilicei os servicios oficiais Toyota, que penso que non teñen un prezo demasiado excesivo en comparación con outras marcas. A modo de exemplo, as revisións máis sinxelas (15.000, 45.000 e 75.000 km), que pouco máis son que aceite e filtro de aceite, andan en torno aos 175€. As de 30.000, 60.000 e 90.000, son un pouco máis caras, xa que inclúen filtro de aire, habitáculo e líquido de freos, e andan en torno aos 380 €.

Fixen 2 cambios de rodas dianteiras e un nas traseiras, usando as Michelin Cross Climate no eixo dianteiro e as Michelin Primacy no traseiro.

Pnemáticos dianteiros — Pneumáticos dianteiros

Avería e outras incidencias

Afortunadamente, nestes 100.000km, o Toyota Corolla TS non sufriu ningún tipo de avaría, nin mecánica nin tan sequera un simple tapizado. Por esa razón, non tiven que facer ningún uso da garantía e só fun ao taller para o mantemento correspondente.

As únicas incidencias a resaltar foron cousas que pasan polo uso habitual do vehículo: Un par de rascazos no paragolpes dianteiro, outro nunha llanta, unha pequena rotura no parabrisas dianteiro (que foi reparado, non sustituído) e, finalmente, un desgarro no tapizado da parte inferior do vehículo, debido a un roce nos baixos.

O Toyota Corolla TS no Algarve (Portugal)

O mellor do Toyota Corolla TS

O funcionamento de todo o sistema híbrido. É moi suave e moi cómodo de conducir en calquera condición, pero especialmente en cidade.
Os consumos. Penso que un diesel de similar categoría e potencia só podería superalo en autoestrada, xa que en estrada, e sobre todo en cidade, gasta menos que un diésel similar.
O equipamento: Para o seu prezo, penso que ten un equipamiento bastante completo.
Fiabilidade: En 3 anos e 100.000km non tivo ningunha visita ao taller, salvo o mantemento.
Relación calidade prezo: Non me parece un coche caro para o que ofrece

O peor do Toyota Corolla TS

Capacidade do depósito de combustible: Só 45 litros son escasos para un coche desta categoría, o que limita a autonomía.
O funcionamento do sistema de luces de estrada automático: Deixa bastante que desexar, xa que é lento e moitas veces deslumbra aos outros vehículos.
Peso de remolcado: Só 750 kg, o que fai que xa poucas caravanas no mercado podan ser remolcadas por este modelo.
Pouca altura respecto ao chan. Algunhas veces, sobre todo circulando con caravana, ten tocado os baixos do coche nalgún badén.

Suíza en coche — O Toyota Corolla TS en Suíza

Conclusións:

Ate o de agora podo dicir, e o digo sen que Toyota me dé nada por escribir isto, que o Toyota Corolla TS é unha compra moi recomendable. O funcionamento do sistema híbrido é moi bo, os consumos baixos, e os defectos que expliquei antes non me parecen demasiado importantes coma para descartar a compra. De todos os xeitos, xa veremos se este modelo chega tan ben aos 360.000km que xa ten o meu outro Toyota, o Avensis.

En coche pola Costa Xurásica de Inglaterra

E xa sabades que, como é habitual neste blogue, se tedes algunha dúbida, ou queredes partillar algunha cousa ou consello máis deste vehículo, non dubidedes en escribir un comentario.

en bici, en galego, Viaxes por Europa

SUBIDA AO ALPE D’HUEZ EN BICI

octubre 27, 2024 cabonorte 1 comentario

Guía para ascender en bici ao mítico porto Alpe d’Huez

Subida al Alpe d'Huez — Subida ao Alpe d’Huez

Si prefieres leer enta entrada en castellano pincha en este enlace

Un dos portos máis coñecidos do Tour de Francia nas etapas alpinas é o do Alpe d’Huez. Por iso, na última viaxe por Europa, coma ben aficionado á bicicleta e a subir portos, decidín facer este ascenso. Tendo en conta que nestas viaxes só levo unha bici de montaña (bastante vella e pesada), non teño máis remedio que facer o ascenso con ela. De todos os xeitos, esta guía para subir ao Alpe d’Huez é válida para calquera tipo de bicicleta, xa sexa de «carretera» (o máis habitual), montaña ou eléctrica.

O Alpe d’Huez

O Alpe d’Huez está situado na parte occidental dos Alpes, en territorio francés. O porto tal como se sube no Tour de Francia sae desde a localidade de Le Bourg-d’Oisans, no fermoso Val de Oisans, á beira do Río Romanche. Son un total de 13.9 km cos seus famosos 21 «virages», que saen desde unha altitude de 730 m. e, tendo a súa cima a 1840m., fan un desnivel de 1110m.

A ascensión do Alpe d’Huez

Saíndo do centro da localidade de Le Bourg-d’Oisans, cruzamos a rotonda coa estrada xeral D1091 que comunica Grenoble con Briançon, e dirixímonos cara a D211 en dirección a La Garde e L’Alpe d’Huez. A poucos metros desta rotonda, na primeira curva á esquerda, veremos o sinal que indica o inicio do porto do Alpe d’Huez.

Inicio ao porto de Alpe d'Huez — Inicio ao porto de Alpe d’Huez

A partir de aquí xa todo o ascenso é bastante duro, con pendentes que xa superan o 10% sen nengún descanso ate a localidade de La Garde, onde hai unhas casas, unha delas cun bar. O ascenso continúa moi duro, pasando por varias «virages» máis, desde onde imos gañando altitude e tendo fermosísimas vistas ao Val de Oisans. Despois de pasar a metade dos km do porto, e antes de chegar ás primeiras viviendas da localidade de Huez, vemos a igrexa de Saint Ferréol.

Aquí, hai unha pequena área de descanso, e mesmo un sitio con ferramentas por se precisamos facer algunha reparación na bicicleta.

Ferramentas na subida ao Alpe d'Huez — Ferramentas na subida ao Alpe d’Huez

A partir deste lugar xa está todo máis humanizado, con máis ambiente urbano que bosque, aínda que o ascenso segue sendo difícil. Xusto ao pasar a localidade de Huez, veremos un cruce que debemos continuar recto se queremos seguir polo mítico ascenso, aínda que as dúas estradas chegan ao mesmo lugar.

Desde este lugar, xa son poucos quilómetros ate o final, e xa veremos os edificios da estación de ski de L’Alpe d’Huez onde remata o porto. Estes últimos quilómetros xa non teñen nada de sombra e, xa nos finais, cruza o casco urbano desta estación de ski.

Ultimo km do Alpe d'Huez — Ultimo km do Alpe d’Huez

Ao pasar o centro da mesma, vindo pola Route du Signal, debemos de xirar á dereita pola Avenue de l’Étendard, xusto enfrente do Sphere Bar. Seguimos por esta avenida cruzando recto unha rotonda e, na segunda rotonda, subimos á esquerda pola Avenue du Rif Nel onde veremos o pórtico de metal que sinaliza o final do porto.

Meta do Alpe d'Huez — Meta do Alpe d’Huez

Ao seu carón, veremos unha especie de podio con tres bicicletas onde moitos ciclistas fanse a foto despois deste duro ascenso.

Podium do Alpe d'Huez — Podium do Alpe d’Huez

Guía práctica para a visita ao Alpe d’Huez

· Como chegar.

O inicio da subida está en Le Bourg-d’Oisans, na estrada que une Grenoble con Briançon (D1091). O máis habitual é acceder desde a cidade de Grenoble, que se encontra a 51km por unha estrada convencional (uns 50min de viaxe).

· Onde aloxarse.

En Le Bourg-d’Oisans hai varios lugares onde aloxarse. E mesmo xusto no inicio do porto hai dous camping, aínda que se soen encher en verán. De todos os xeitos, nas localidades próximas hai moitas opcións para durmir, sobre todo na cidade de Grenoble

· Estado da estrada ao Alpe d’Huez e tráfico.

A estrada de subida ao Alpe d’Huez ten moi bo firme e é bastante ancha. O malo é o tráfico que ten, xa que dá acceso aos resorts que hai na montaña, sobre todo en fin de semana e vacacións.

A subida ao Alpe d'Huez ten bastante tráfico — A subida ao Alpe d’Huez ten bastante tráfico

· Sinalización da subida.

A subida a porto está moi ben sinalizada. Cada quilómetro ten a súa sinalización así coma as 21 «virages». Tamén está sinalizado o inicio e o final, este último cun arco estilo «meta». O único que se bota en falta é sinalización ao chegar á estación de ski, xa dentro do último quilómetro, onde mellor seguir as indicacións que escribín antes

· Que facer no alto do Alpe’Huez.

A diferencia de outros portos de montaña, o Alpe d’Huez remata nunha localidade chea de servizos de bares, restaurantes, hoteles,… Ademais, unha vez alí arriba, tamén se poden facer outras rutas ciclistas (con bicis de montaña), polos montes de arredor.

· A mellor época para ir.

Excepto no inverno, que pode haber neve e xeo debido á altitude, calqueira época do ano é boa para ir. No verán, hai días que fai moita calor, así que sería bo evitar as horas centrais do día. Convén mirar tamén a previsión meteorolóxica antes da ascensión, xa que as tormentas son frecuentes sobre todo no verán.

A meta do Alpe d'Huez — A meta do Alpe d’Huez

Ate aquí a guía de ascenso ao Alpe d’Huez. E xa sabedes que, como é habitual neste blogue, se tendes algunha dúbida, ou queredes compartir algunha experiencia ou algún consello sobre a subida a este porto, non dubidedes en escribir un comentario.

caravanas, en galego, Viajar con niños, Viaxes por Europa

VIAXE A SUÍZA EN CARAVANA

octubre 10, 2024 cabonorte 1 comentario

Diario dunha viaxe desde Galiza a Suíza en caravana.

Si deseas leer esta entrada en castellano, pincha en este enlace

Despois de ir ate Holanda na estrea da caravana hai dous anos, e ao Reino Unido o verán pasado; desta volta decidimos ir ate os Alpes para visitar lugares de montaña.

Ao principio, o noso obxectivo era chegar ate Austria, aínda que coma soe pasar nas nosas viaxes, raramente facemos o que temos previsto e finalmente chegamos a Suíza. Un percorrido que nos levou un total de 40 días que comparto con vos aquí, como é habitual, comentando que lugares visitamos, consellos e, finalmente, os gastos totais da viaxe.

DESDE GALIZA AOS ALPES FRANCESES

Tendo en conta a saturación da costa peninsular en verán, decidimos ir ate Francia con só unha parada nun camping do interior de Cantabria. O noso primeiro destino xa en territorio francés foi Sauveterre-de-Béarn, fermoso lugar da rexión de Bearn onde pasamos dúas noites.

A nosa seguinte parada de camiño aos Alpes foi en Naucelle, que aproveitamos para visitar o Museo da Mina de Carmaux e o curioso Parque dos Titáns.

A seguinte etapa foi xa case directos ate os Alpes, só pasando a noite en Le Puy-en-Velay, onde nos deu tempo a ver a impresionante basílica de Saint Michel d’Aiguilhe.

UNS DÍAS NOS ALPES FRANCESES

Para ver unha zona dos alpes franceses que non coñeciamos, decidimos buscar un camping preto de Grenoble, na localidade de Vizille. Desde aquí, desplazámonos por diversos lugares da zona como o Val de Oisans, La Mure, Lac de Monteynard, Porto da Croix de Fer e a cidade de Grenoble entre outros, ademais do ascenso en bici ao Alp d’Huez.

Subindo ao Alp d'Huez — Subindo ao Alp d’Huez

XENEBRA E ALPES SUÍZOS

Despois duns días na zona alpina preto de Grenoble, movímonos uns quilómetros cara o Norte para coñecer Xenebra e os arredores. Tendo en conta o caro que é Suíza, estivemos nun camping na localidade francesa de Gex, moi ben situado na beira dos Montes Jura, ao carón de Xenebra e o Lago Leman.

A verdade é que Xenebra non nos gustou moito, mais foinos moi útil ir ate alí para comprar a viñeta das peaxes das autoestradas suízas, así coma unha tarxeta SIM (Suíza está fora do roaming na telefonía móbil).

Continuando a viaxe por Suíza, seguimos cara o interior ate Meiringen, para coñecer a zona do Interlaken e os Alpes centrais suízos. Sen dúbida, é unha das zonas más fermosas da viaxe, con moitísimas paisaxes de montaña, onde fixemos varias rutas de sendeirismo e bici.

Ademais, visitamos un glaciar (Glaciar do Ródano), fervenzas, impresionantes canóns (ríos Aar e Rosenlaui) e mesmo, máis ao Norte, camiño xa da Alemaña, as Fervenzas do Rhin en Schaffhausen.

SELVA NEGRA E A ALSACIA

Despois de ver as fervenzas do Rhin en Schaffhausen, estivemos un par de noites nun camping na localidade alemana de Waldshut-Tiengen , para visitar de novo (xa estiveramos alí hai uns anos) a Selva Negra. Non puido faltar un paseo en barco polo Lago de Titisee.

Despois, voltamos cara Francia á Rexión da Alsacia. Desta rexión xa coñecemos os sitios máis turísticos (Colmar, Estrasburgo, Riquewhir, Museo do automobil e tren de Mulhouse,…), polo que voltamos para ver outros lugares. Desta vez, quedamos na cidade amurallada (segundo a estructura defensiva de Vauban) de Neuf-Brisach.

Ao estar tan preto da fronteira, pódese ir en bici ate Breisach, xa en Alemaña, así coma facer algún paseo en barco polo Rhin (mesmo complementalo cun tren a vapor).

Na Alsacia, tamén aproveitamos para ver o Campo de Concentración de Natzweiler , así como as Trincheiras da Primeira Guerra Mundial en Hartmannswillerkopf, todo un descubrimento, debido ao seu boísimo estado de conservación.

Trincheiras da Primeira Guerra Mundial en Hartmannswillerkopf

DE VOLTA A GALIZA CRUZANDO FRANCIA

Coma na viaxe de ida, decidimos cruzar toda Francia con calma, facendo neste caso tres paradas de dúas ou tres noites cada unha delas. A primeira foi en Chalon-sur-Saone, un lugar tranquilo onde fixemos bastantes quilómetros da Vía Verde de Chalon-sur-Saone a Macon.

A seguinte parada foi na Dordoña, nun camping en Meyronne, á beira do Río Dordoña. Neste lugar, cheo de sitios ben turísticos, e por conseguinte saturado de turismo, escollimos visitar unha cova con pinturas rupestres (Pech Merle), así coma o Tren Turístico do Alto Quercy.

A última parada no territorio francés foi preto de Dax, onde deixamos a caravana para ir pasar polo menos un día de praia nas Landas francesas. Aquí puidemos ver os impresionantes restos do Búnquer da Segunda Guerra Mundial de Capbreton.

Para facer a volta máis escalonada, xa en territorio peninsular, rematamos a viaxe parando tres días en Xixón, desde onde aproveitamos para facer a Senda do Oso e a visita aos museos mineiros do MUMI e o Ecomuseo Valle de Samuño no Centro de Asturias.

Con isto, acaba a nosa viaxe de 40 días en caravana, onde fixemos máis de 6300 km en coche, 250 km en bici, así como moitas visitas a museos, patrimonio, rutas de sendeirismo, etc… Outra viaxe onde gozamos enormemente da caravana e da natureza.

RESUMO DE GASTOS

O total de gastos incluíndo absolutamente todo (combustble, comida, campings, entradas,…) para dous adultos e un neno de 6 anos foron de 4368,52 euros nunha viaxe de 40 días (a media de cambio do franco suízo foi de 1,0664 euros 1 franco suízo).

Campings: (precio por día)

Molino de Cabuérniga (Cabuérniga, Cantabria): 44€
Camping du Gave (Sauveterre-de-Béarn): 24,01€
Camping le Lac de Bonnefin (Naucelle): 37,5€
Camping d’Audient (Brives-Charensac): 32,2€
Camping Bois de Cornage (Vizille): 36,1€
Camping Colombiere (Neydens): 83€ (inclúe entrada parque acuático)
Camping Les Genetes (Gex): 29€
Alpencamping Meiringen (Meiringen): 61 CHF (65,1€)
Schlüchttel Naturcamping (Waldshut-Tiengen): 46€
Camping Vauban (Neuf-Brisach): 30,44€
Camping du Pont (Chalon-sur-Saone): 32€
Camping la Plage (Meyronne): 33€
Camping les Jardins de l’Adour (St Vicent de Paul): 30,58€
Camping Deva (Xixón): 45€

Ate aquí o diario da viaxe ate suíza con caravana. Agardo que vos gustase e, como é habitual neste blogue, se tedes algunha dúbida, ou se queredes deixar algún consello máis, non dubidedes en escribir un comentario.

caravanas, consejos, en galego

CONDUCIR UN COCHE HÍBRIDO CON CARAVANA

mayo 29, 2023 cabonorte 1 comentario

A nosa experiencia despois de percorrer case 10000 km nun Toyota Corolla híbrido con caravana

Toyota Corolla caravana — Toyota Corolla híbrido con caravana

Si deseas leer esta entrada en castellano pincha en este enlace.

Despois de case 10.000 km viaxando con caravana, conto aquí a nosa experiencia de como é moverse nun coche híbrido con ela, xa que apenas encontrei información ao respecto antes de mercar o coche. Ademais, durante as viaxes xa me teñen preguntado xente ao respecto, tendo en conta que cada vez é máis frecuente este tipo de vehículos.

O vehículo:

O coche é un Toyota Corolla híbrido con motor de 180 CV, matriculado en xullo de 2021. O principal problema que en principio ten este coche (e que xa coñecía cando o merquei), é que o peso máximo autorizado para remolcar é de 750kg, o que limita moitísimo a caravana a remolcar, xa que cada vez se fan menos caravanas con menos de ese peso.

A caravana:

Buscar unha caravana de menos de 750kg non é doado, especialmente se queres unha nova ou con pouco uso. Así que nos decantamos por unha das poucas opcións que había nese momento: a Adria Aviva 360DK. É unha caravana de 2 ambientes, con 4 prazas para durmir e con baño. Temos que recoñecer que tivemos moita sorte, xa que a compramos nova e ben de prezo, xusto antes de que se deixara de vender con MMA inferior a 750kg.

Hai suficiente potencia para tirar da caravana?

Tendo en conta que o peso máximo que pode remolcar este vehículo está moi próximo ao peso máximo da caravana, podería parecer que este coche vai algo xusto de potencia. Aínda que ese era un dos meus temores cando comprei o coche e a caravana, desapareceu completamente cando empecei a facer os primeiros quilómetros con ela enganchada.

O coche tira perfectamente de ela mesmo en costas de moita pendente e outras situacións desfavorables como forte vento en contra, polo que non hai en absoluto ningún problema de potencia. O motor revoluciónase máis nas costas arriba e nas aceleracións, algo lóxico debido ao peso extra, mais responde moi ben. Iso si, isto non creo que fose igual co motor de 120CV, xa que eses cabalos de menos si que se poden notar en pendentes moi pronunciadas. (se alguén ten este modelo con esta potencia e leva unha caravana, anímolle a escribir un comentario explicando como vai nestas situacións).

Como responde nos descensos pronunciados?

Outro medo que tiña eu é como respondería nos descensos este modelo, xa que este Toyota Corolla híbrido non ten caixa de cambios, e así non podería axudar á retención nas baixadas. Neste aspecto, tamén non vin problema nos descensos que teño feito, algún deles bastante importante. Conducindo coa palanca en D (100% automático), o motor térmico e eléctrico fan a retención perfectamente de forma automática. De todos os xeitos, se se quere aumentar a retención nalgunha situación, non hai máis que poñer a palanca na posición de manual e reducir relacións, así irá aumentando a retención do motor.

Consumo e autonomía

Se falamos de consumo, hai que dicir que evidentemente aumenta bastante, debido ao peso extra e a mala aerodinámica da caravana. De todos os xeitos, non me parece un exceso de combustible esaxerado. En estradas convencionais, teño feito consumos medios normalmente entre os 7,5 litros e 9 litros aos 100km, dependendo do vento e a orografía. En autopista como é lóxico o consumo é maior (eu nunca supero os 90km/h), así que de media estaría entre os 9 e os 15 litros por 100km, este último con situacións de vento forte en contra e certas pendentes. Tendo en conta o que aumentan os consumos en todos os vehículos tirar cunha caravana, non me parece un consumo alto.

Outro tema é a autonomía. O depoósito de combustible de só 45 litros fai que se o consumo excede dos 10 litros de media, sobre todo en autopista con vento, haxa que facer paradas frecuentes nas gasolineiras. Por esta razón, aos que coma min non lles guste nada circular co depósito preto da reserva, terán que parar a poñer gasolina mesmo antes de facer 200km, cousa que pode ser un pouco molesta á hora de viaxar.

Conclusión:

Polo tanto, este híbrido coa caravana é unha excelente opción en xeral, sen problemas de potencia, retención en costas e consumo. O único «pero» é a autonomía, que está limitada pola capacidade do seu depósito de combustible. Polo demais, todo perfecto.

E como é habitual neste blogue, se tedes algunha dúbida ou se queredes deixar un consello máis, non dubidedes en escribir un comentario,

Se queres ver o diario da viaxe por Europa con esta caravana, pincha neste enlace.

caravanas, en galego, Viaxes por Europa

VIAJE POR EUROPA EN CARAVANA

noviembre 24, 2022 cabonorte 1 comentario

Diario de viaje de 49 por Europa en caravana

Se prefires ler esta entrada en galego pincha neste enlace

Ya llevamos unos cuantos años haciendo viajes en coche por Europa. La novedad, esta vez, es que decidimos comprar una caravana, con el objetivo de no tener que depender de los alojamientos en temporada alta, ahorrar costes y, sobre todo, hacer el viaje más llevadero para nuestro hijo Xaquín, que ya tiene cuatro años. Comparto aquí como fue este viaje, nuestra primera vez en caravana, por varios países europeos; indicando también, como es de costumbre en este blog, diversos consejos y el gasto del viaje.

Los primeros días: De Galicia a Girona

Salimos de Galicia sin caravana, ya que la teníamos encargada desde hace unos meses en el concesionario de Girona Ormar Caravan. Por esa razón, llevábamos el coche cargado hasta los topes de todo lo necesario para todos los días que nos quedaban por delante: ropa, sábanas, material de cocina, las bicicletas, mesas y sillas de camping,… Decidimos hacer esta primera etapa en tres días, para que no se le hiciera muy pesado a Xaquín, parando por ejemplo en Zaragoza y Girona .

El contacto con la caravana.

Ya en Girona, quedamos con el encargado del concesionario de la caravana a primera hora de la mañana, para que nos explicara bien como era el funcionamiento de la misma. Nosotros, aunque sí teníamos algo de experiencia alquilando autocaravanas, esta era nuestro primer contacto con el mundo de la caravana, por lo que pensamos que era bueno dedicarle tiempo a conocer bien su funcionamiento. La verdad es que, salvo lo que es lo enganche el vehículo, el funcionamiento general lo vimos muy parecido.

Lo más complicado vino después, cuando comenzamos a circular con la caravana por carretera, ya que la conducción es completamente diferente. De todas formas, este primer día, escogimos un camping cerca en Sant Pere Pescador, para no andar muchos kilómetros e irnos acostumbrando a ella poco a poco. De paso, aprovechamos para conocer un poco el Parc Natural de l’Emporda.

Parc Natural de l'Emporda — Parc Natural de l’Emporda

Los primeros kilómetros en Francia.

Después de un par de días en Sant Pere Pescador, salimos hacia Francia con el objetivo de hacer kilómetros al Norte. La primera parada fue Gallargues-le-Montueux, un pueblo muy tranquilo rodeado de campos de lavanda. Este primero trayecto largo con la caravana lo llevé bastante bien, aunque había mucho viento en la A9 entre Narbona y Montpelier.

Al día siguiente llegamos hasta un camping cerca de Vienne, no muy lejos de Lyon. Aquí, escogimos estar dos noches, para ver bien sobre todo las ruinas romanas de Vienne.

Continuando en Francia, y tras hacer una parada en el lugar de Ranchot, pasamos unos días en la Alsacia, muy cerca de la frontera con Alemania, Desde aquí hicimos una excursión a Basilia (Suiza) y otra la Mulhouse (para ver el museo del ferrocarril y el automóvil).

Museo do tren e do automóbil del Mulhouse

Alemania: al lado de los ríos Neckar y Rhin.

Dejamos la Alsacia francesa y seguimos hacia Alemania hasta la hermosa localidad de Neckargemünd, donde nos quedamos en un camping al lado del Río Neckar.

Aquí, aprovechamos para conocer Heidelberg, ciudad donde nunca paramos en otros viajes.

Después, continuamos más al Norte hasta Braubach, donde llegamos a otro camping también al lado de un río, en este caso el Rhin.

En este hermoso lugar, pasamos 5 días visitando muchos lugares cerca de los ríos Rhin y Mosela (Bacharach, Coblenza, Cochem, Ehremburg,…). La verdad es que estos lugares valen la pena para pasar unos días, aunque sea en medio de una fuerte ola de calor, como fue en nuestro caso.

Castelo de Ehremburg — Castillo de Ehremburg

Cruzando o Rhin en ferry — Cruzando el Rhin en ferry

Alemania: Parque Nacional de Eifel.

De lugares al lado del río, donde hacía mucho calor en esos días, cambiamos hacia la montaña, concretamente en el Parque Nacional de Eifel. Es un buen sitio para huir de las altas temperaturas al estar más al Norte y tener más altitud y bosques. Además, no es un lugar con demasiada saturación turística. Aquí, aprovechamos para dar algún paseo por el parque nacional, ver los paisajes , así como conocer el Ordensburg Vogelsang, un edificio que fue construido por los nazis como lugar de entrenamiento militar.

En bici polo Parque Nacional de Eifel — En bici por el Parque Nacional de Eifel

Holanda: Utrecht y Zelandia

Teníamos muchas ganas de llegar a Holanda. Primero, por ser un país de gran tradición en el uso de la caravana. Segundo, por ser también bien conocido por su infraestructura ciclista. Decidimos estar unos días en Utrecht, ya que queda bastante céntrico y nos permite ir a lugares bastante cerca como Amsterdam, que la recorrimos en bicicleta.

Después de Utrecht, escogimos cambiar a un lugar en la costa, concretamente en Zelandia, en un camping muy tranquilo cerca de Tholen. En esta zona, disfrutamos de las hermosas playas del Atlántico, aunque no vimos ninguna de las frecuentes focas que visitan la zona.

También aprovechamos para ver el Watersnood Museum y conocer toda la infraestructura de diques que tienen para mantener gran parte del País bajo el nivel del mar, así como protegerlo de los fuertes temporales del invierno. La verdad es que pasar estos días en Holanda con las bicis y la caravana fue un auténtico placer.

En bici polos diques de Zelandia — En bici por los diques de Zelandia

Bélgica.

No estuvimos demasiados días en Bélgica, solo lo suficiente para ver tres lugares que teníamos ganas de conocer y en los que nunca habíamos estado antes. Primero, el Autoworld de Bruselas, dada nuestra afición al mundo del motor. Después, el Fort Breendonk, un fuerte usado como campo de prisioneros por el ejército alemán durante la Segunda Guerra Mundial.

Por último, la ciudad de Malinas, una de las ciudades turísticas belgas que nos quedaba por ver después de Brujas, Gante y Bruselas.

El Norte de Francia.

La poca distancia de la frontera belga, nuestra primera parada de vuelta en Francia fue la localidad de Péronne. Aquí estuvimos tres días, para visitar una amplia zona del Somme, de mucha importancia histórica debido a los combates que se desonvolveron aquí durante la primera Guerra Mundial. En este lugar se pueden visitar restos de trincheras, cráteres de bombas,… así como también museos, como el Historial de la Grande Guerra de Péronne o el Museo Somme 1916 de Albert.

Historial da Grande Guerra de Péronne — Historial de la Grande Guerra de Péronne

Cráter da Primeira Guerra Mundial — Cráter de la Primera Guerra Mundial

Trincheira da Primeira Guerra Mundial — Trinchera de la Primera Guerra Mundial

Además, cerca está la ciudad de Amiens, donde es obligatorio visitar su catedral gótica.

En Somme, también es una buena opción subir al tren turístico Petit Train de la Haute Somme, a veces con locomotora de vapor.

Algo más al Sur, hicimos una parada para ver otra hermosa ciudad, también con una catedral gótica: Rouen.

A Bretaña.

Para nosotros, la Bretaña es cómo estar en casa. Ya la hemos visitado en muchas ocasiones y pienso que la conocemos bastante bien. Nos gusta mucho su gastronomía (galettes, crepes, kouign-amann,…), las playas, los megalitos,… Por eso, decidimos parar aquí unos cuantos días, gran parte de ellos bajo una fuerte ola de calor, Aprovechamos para visitar algunos lugares (muchos de ellos ya los conocíamos de antes) como Sant Malo, Mont Saint Michel, Dinan, Combourg…o sus playas, donde se puede ver a simple vista subir y bajar la marea.

De camino al Sur.

Continuando por Francia cara el Sur hicimos dos paradas: la primera, cerca de Niort, para conocer el hermoso Parque Natural du Marais Poitevin, todo un descubrimiento en esta zona.

La segunda, en las Landas, para pasar unos días en las interminables playas del Atlántico, rodeada de inmensos pinares.

Resto dun naufraxio nas Landas — Resto de un naufragio en las Landas

La vuelta a casa.

En los últimos días del viaje, hicimos cuatro paradas con el objetivo de hacer más escalonada la vuelta a casa. La primera parada fue en Sumbilla, donde venimos las cuevas próximas de Zugarramundi y Urdax.

Las siguientes fueron las tres en Asturias: Colombres, Candás y Castropol, todos hermosos lugares cerca de la costa.

Tras una vuelta relajada y escalonada, finalizamos el viaje después de 49 días en caravana, más otros tres para ir a buscarla ate Girona. En total 52 días,en los que hicimos 7511.5 km en coche y 436 en bicicleta, que fueron una experiencia completamente nueva para nosotros, y de la que disfrutamos más de lo que esperábamos.

Cámping á beira do Rhin — Cámping a orillas del Rhin

Gastos.

Total gastos del viaje, incluyendo absolutamente todo (campings, gasolina, peajes, comidas, cafés, bebidas, supermercados,….) en 52 días (teniendo en cuenta los 3 días de viaje a mayores para ir hasta Girona a por la caravana) para 2 adultos y un niño de 4 años: 6109.73 €, una media de 117.5 € por día.

Hasta aquí el diario de viaje de nuestro primer contacto con la caravana. Espero que os gustase y, como es habitual en este blog, se tenéis alguna duda o si queréis dejar algún consejo más, no dudéis en escribir un comentario.

caravanas, en galego, Francia, Viaxes por Europa

Viaxe por Europa en Caravana

noviembre 20, 2022 cabonorte 2 comentarios

Diario de viaxe de 49 días por Europa en caravana

Si prefieres leer esta entrada en castellano pincha aquí

Xa levamos uns cantos anos facendo viaxes en coche por Europa. A novidade, esta vez, é que decidimos comprar unha caravana, co obxectivo de non ter que depender dos aloxamentos en tempada alta, aforrar costes e, sobre todo, facer a viaxe máis levadeira para o noso fillo Xaquín, que xa ten catro anos. Comparto aquí como foi esta viaxe, a nosa primeira vez en caravana, por varios países europeos; indicando tamén, como é de costume neste blog, diversos consellos e o gasto da viaxe.

Os primeiros días: De Galiza a Girona

Saímos de Galiza sen caravana, xa que a tiñamos encargada desde hai uns meses no concesionario de Girona Ormar Caravan. Por esa razón, levabamos o coche cargado ate os topes de todo o necesario para todos os días que nos quedaban por diante: roupa, sábanas, material de cociña, as bicicletas, mesas e cadeiras de cámping,… Decidimos facer esta primeira etapa en tres días, para que non se lle fixese moi pesado a Xaquín, parando por exemplo en Zaragoza e Girona .

O contacto coa caravana.

Xa en Girona, quedamos co encargado do concesionario da caravana á primeira hora da mañá, para que nos explicase ben como era o funcionamento da mesma. Nós, aínda que si tiñamos algo de experiencia alugando autocaravanas, esta era o noso primeiro contacto co mundo da caravana, polo que pensamos que era bo dedicarlle tempo a coñecer ben o seu funcionamento.

A verdade é que, salvo o que é o enganche o vehículo, o funcionamento xeral pareceunos moi parecido. O máis complicado veu despois, cando comenzamos a circular coa caravana pola estrada, xa que a conducción é completamente diferente. De todos os xeitos, este primeiro día, escollimos un cámping preto en Sant Pere Pescador, para non andar moitos quilómetros e irnos acostumando a ela pouco a pouco. De paso, aproveitamos para coñecer un pouco o Parc Naturalde l’Emporda.

Os primeiros quilómetros en Francia.

Despois dun par de días en Sant Pere Pescador, saímos cara Francia co obxectivo de facer quilómetros ao Norte. A primeira parada foi Gallargues-le-Montueux, un pobo moi tranquilo rodeado de campos de lavanda. Este primeiro traxecto longo coa caravana leveino bastante ben, aínda que había moito vento na A9 entre Narbona e Montpelier.

Ao día seguinte chegamos ate un cámping preto de Vienne, non moi lonxe de Lyon. Aquí, escollimos estar dúas noites, para ver ben sobre todo as ruinas romanas de Vienne.

Continuando en Francia, e tras facer unha parada no lugar de Ranchot, pasamos uns días na Alsacia, moi preto da fronteira con Alemaña, Desde aquí fixemos unha excursión a Basilia (Suíza) e outra a Mulhouse (para ver o museo do ferrocarril e o automóbil).

Alemaña: á beira dos ríos Neckar e Rhin.

Deixamos a Alsacia francesa e seguimos cara Alemaña ate a fermosa localidade de Neckargemünd, onde nos quedamos nun cámping ao carón do Río Neckar.

Aquí, aproveitamos para coñecer Heidelberg, cidade onde nunca paramos noutras viaxes.

Despois, continuamos máis ao Norte ate Braubach, onde chegamos a outro cámping tamén á beira dun río, neste caso o Rhin.

Neste fermoso lugar, pasamos 5 días visitando moitos lugares ao carón dos ríos Rhin e Mosela (Bacharach, Coblenza, Cochem, Ehremburg,…). A verdade é que estos lugares pagan ben a pena para pasar uns días, ainda que sexa en medio dunha forte onda de calor coma foi no noso caso.

Alemaña: Parque Nacional de Eifel.

De lugares á beira do río, onde facía moita calor neses días, cambiamos cara á montaña, concretamente no Parque Nacional de Eifel. É un bo sitio para fuxir das altas temperaturas ao estar máis ao Norte e ter maís altitude e bosques. Ademais, non é un lugar con demasiada saturación turística. Aquí, aproveitamos para dar algún paseo polo parque nacional, ver as paisaxes , así como coñecer o Ordensburg Vogelsang, un edificio que foi construído polos nazis como lugar de adestramento militar.

Holanda: Utrecht e Zelandia

Tiñamos moitas ganas de chegar a Holanda. Primeiro, por ser un país de gran tradición no uso da caravana. Segundo, por ser tamén ben coñecido pola súa infraestructura ciclista. Decidimos estar uns días en Utrecht, xa que queda bastante céntrico e nos permite ir a lugares bastante preto como Amsterdam, que a percorrimos en bicicleta.

Despois de Utrecht, escollimos cambiar a un lugar na costa, concretamente en Zelandia, nun cámping moi tranquilo preto de Tholen. Nesta zona, gozamos das fermosas praias do Atlántico, aínda que non vimos ningunha das frecuentes focas que visitan a zona.

Tamén aproveitamos para ver o Watersnood Museum e coñecer toda a infraestructura de diques que teñen para manter gran parte do País baixo o nivel do mar, así como protexelo dos fortes temporais do inverno. A verdade é que pasar estes días en Holanda coas bicis e a caravana foi un auténtico placer.

Bélxica.

Non estivemos demasiados días en Bélxica, só o suficiente para ver tres lugares que tiñamos gañas de coñecer e que nunca estiveramos antes. Primeiro, o Autoworld de Bruselas, dada a nosa afición ao mundo do motor. Despois, o Fort Breendonk, un forte usado como campo de prisioneiros polo exército alemán durante a Segunda Guerra Mundial.

Por último, a cidade de Malinas, unha das cidades turísticas belgas que nos quedaba por ver despois de Bruxas, Gante e Bruselas.

O Norte de Francia.

A pouca distancia da fronteira belga, a nosa primeira parada de volta en Francia foi a localidade de Péronne. Aquí estivemos tres días, para visitar unha ampla zona do Somme, de moita importancia histórica debido aos combates que se desonvolveron aquí durante a primeira Guerra Mundial. Neste lugar se poden visitar restos de trincheiras, cráteres de bombas,… así coma tamén museos, coma o Historial da Grande Guerra de Péronne ou o Museo somme 1916 de Albert.

Ademais, preto está a cidade de Amiens, onde é obrigatorio visitar a súa catedral gótica.

En somme, tamén é unha boa opción subir ao tren turístico Petit Train de la Haute Somme, ás veces con locomotora de vapor.

Algo máis ao Sur, fixemos unha parada para ver outra fermosa cidade, tamén con unha catedral gótica: Rouen.

A Bretaña.

Para nós, a Bretaña é como estar na casa. Xa a temos visitado en moitas ocasións e penso que a coñecemos bastante ben. Gústanos moito a súa gastronomía (galettes, crepes, kouign-amann,…), as praias, os megalitos,… Por iso, decidimos parar aquí uns cantos días, gran parte deles baixo unha forte onda de calor, Aproveitamos para visitar algúns lugares (moitos deles xa coñecíamos de antes) como Sant Malo, Mont Saint Michel, Dinan, Combourg…ou as súas praias, onde se pode ver a simple vista subir e baixar a marea.

De camiño ao Sur.

Continuando por Francia cara o Sur fixemos dúas paradas: a primeira, preto de Niort, para coñecer o fermoso Parque Natural du Marais Poitevin, todo un descobremento nesta zona.

A segunda, nas Landas, para pasar uns días nas interminables praias do Atlántico, rodeada de inmensos pinares.

A volta a casa.

Nos últimos días da viaxe, fixemos catro paradas co obxectivo de facer máis escalonada a volta a casa. A primeira parada foi en Sumbilla, onde vimos as covas próximas de Zugarramundi e Urdax.

As seguintes foron as tres en Asturies: Colombres, Candás e Castropol, todos fermosos lugares preto da costa.

Tras unha volta relaxada e escalonada, rematamos a viaxe despois de 49 días en caravana, máis outros tres para ir a buscala ate Girona. En total 52 días,nos que fixemos 7511.5km en coche e 436 en bicicleta, que foron unha experiencia completamente nova para nós, e da que gozamos máis do que esperabamos.

Gastos.

Total gastos da viaxe, incluíndo absolutamente todo (cámpings, gasolina, peaxes, comidas, cafés, bebidas, supermercados,….) en 52 días (tendo en conta os 3 días de viaxe a maiores para ir ate Girona a pola caravana) para 2 adultos e un neno de 4 anos: 6109.73 €, unha media de 117.5 € por día.

Ate aquí o diario da viaxe do noso primeiro contacto coa caravana. Espero que vos gustase e, como é habitual neste blogue, se tendes algunha dúbida ou se queredes deixar algún consello máis, non dubidedes en escribir un comentario.

en galego, Galiza

A FERVENZA DA TOXA E O MOSTEIRO DE CARBOEIRO

junio 25, 2020 cabonorte Deja un comentario

Guía da visita á Fervenza da Toxa e ao Mosteiro de Carboeiro

A Fervenza da Toxa e o Mosteiro de Carboeiro son dous grandes atractivos turísticos do Concello de Silleda. Situados un do outro a pouco máis que 6 quilómetros, son dous destinos que ben merecen unha visita.

Se empezamos pola Fervenza, a mellor forma de chegar até ela é desde Bandeira, seguindo a estrada PO-204 en dirección Merza – Vila de Cruces. Ao pouco de pasar Bandeira, xa a veremos indicada, e non hai máis que virar á dereita e seguir as indicacións.

Aparcamento para visitar a Fervenza da Toxa

Chegaremos a un amplo aparcamento onde deixaremos o noso vehículo, e despois continuaremos andando por unha ruta perfectamente sinalizada.

A ruta a pé é duns dous quilómetros, ainda que ten bastante pendente. Penso que non é difícil para unha persona cun mínimo de forma física.

Pódese facer perfectamente con nenos, de feito, nós a fixemos cun neno de 2 anos e medio que foi andando sen problemas, mais penso que tamén podería ir un carriño de roda grande.

Ao pouco de empezar a ruta, antes de comenzar a dura baixada, veremos un indicador que, se nos desviamos á dereita, nos leva até un espléndido miradoiro, non só da fervenza, tamén do Val do Río Deza.

Miradoiro da Fervenza do Toxa — Miradoiro da Fervenza da Toxa

Despois voltaremos ao camiño anterior para comenzar o descenso á fervenza. É un camiño que, a pesar da pendente, é bastante agradable, xa que vai case sempre á sombra de moitas especies frondosas, entre as que destacan o carballo e a sobreira.

E despois de algo menos de dous quilómetros de descenso chegaremos á fermosa Fervenza da Toxa, para min unha das máis fermosas do País. A súa maxestuidade dependerá, como é lóxico, do caudal do Río Toxa nesa época do ano, polo que as mellores épocas para visitala son nas máis chuviosas.

A Fervenza do Río Toxa — Fervenza de A Toxa

Sería imperdoable visitar a Fervenza da Toxa e deixar de lado o Mosteiro de Carboeiro. De feito, mesmo se pode combinar cunha ruta de sendeirismo que une estos dous lugares.

Nós, como levabamos un neno moi pequeno, continuamos ate Carboeiro por estrada no noso vehículo. É dificil perderse, xa que está ben sinalizado. Saíndo do aparcamento da fervenza, e voltando á PO-204 en dirección Bandeira, veremos ao pouco un sinal que nos fará virar á esquerda.

Non hai máis que seguir a sinalización para, tras uns 6 quilómetros, chegar ao Mosteiro de Carboeiro. Alí si que se pode estacionar xusto ao carón do mosteiro.

O primeiro que faremos ao chegar será visitar o mosteiro, sempre e cando esté aberto.

Despois, recomendo pasear polos arredores, xa que atractivos non lle faltan.

Hai unha senda botánica que se pode facer nuns minutos, que nos levará por unha fermosa fraga onde veremos un pombal e un muíño.

Ademais, se tomamos un camiño que sae xusto á chegada ao mosteiro á esquerda, iremos por un sendeiro polo que cruzaremos o Río Deza por unha ponte medieval.

Pois isto é todo! Espero que esta pequena guía vos sexa útil e que vos guste esta ruta polo menos tanto coma a min. E xa sabedes que, como é habitual neste blogue, se tendes algunha dúbida, ou queredes deixar aquí algún consello máis, non dubidedes en escribir un comentario.

en galego, Galiza

RUTA POLA COSTA NORTE GALEGA

junio 5, 2020 cabonorte 1 comentario

Ruta en coche ou moto desde Ribadeo a Coruña pola costa norte galega

(Si prefieres leer esta ruta en castellano pincha aquí)

Xa sexa para gozar de praias a temperaturas suaves no verán, para contemplar belas paisaxes ou polo seu patrimonio, comparto convosco esta ruta que se pode facer con calma en, como mínimo, uns cinco días

A RUTA

Desde Ribadeo a San Cibrao

Ribadeo – Rinlo – Praia das Catedrais – Foz – Burela – Sargadelos – San Cibrao

Empezamos a ruta en Ribadeo, a primeira localidade que nos atopamos tras cruzar a ponte da A8 desde Asturias. En Ribadeo, podemos ver algún edificio modernista no centro, así como baixar ate o porto para pasear ou comer nos seus restaurantes.

Se saímos pola pequena estrada que bordea a costa, pola coñecida Estrada do Faro, chegaremos ate o faro da Illa Pancha, tras pasar xunto os restos do antigo Forte de San Damián.

Desde Illa Pancha continuaremos ate Rinlo, un pintoresco pobo de pescadores, onde faremos unha parada antes de visitar un dos lugares máis coñecidos da Mariña e de toda Galicia: A Praia das Catedrais.

A Praia das Catedrais é unha parada imprescindible para todo viaxeiro que visite esta zona, e é un lugar que pode chegar a estar saturado en tempada alta, onde se aplican restricións na súa visita. Recomendo vela coa marea baixa e en horas onde non haxa moita xente, xa que así poderemos gozar moito mellor deste lugar.

La Costa de Barreiros en temporal — a Costa de Barreiros en temporal

Desde a Praia das Catedrais podemos continuar pola estrada da costa, xunto a varias praias do municipio de Barreiros que, por desgraza, algunhas están rodeadas de feos bloques de edificios froito dun desenvolvemento urbanístico salvaxe.

Castro junto al mar en Fazouro — Castro xunto o mar en Fazouro

Despois chegaremos a Foz, cunhas praias que pagan a pena; e continuaremos pola N-642 en dirección Burela, facendo antes unha parada en Fazouro, para ver o seu pequeno castro xunto ao mar. Desde Burela temos a opción de tomar a estrada costeira ate San Cibrao, ou seguir pola N-642 desviándonos un pouco para ver Sargadelos, unha fábrica de cerámica tradicional galega (visita gratuíta), moi importante na nosa cultura.

E chegamos a San Cibrao, para visitar o Museo do Mar, e dar un paseo ate o seu faro.

Desde San Cibrao a Estaca de Bares

San Cibrao – Punta Roncadoira – Viveiro – O Barqueiro – Estaca de Bares

Desde San Cibrao seguimos a LU-862 directamente ate Viveiro ou, se temos tempo, desviarnos polas pequenas estradas costeiras para contemplar a Punta de Roncadoira ou algunha fermosa praia como a de Area.

El paisaje desde Punta Roncadoira — A paisaxe desde Punta Roncadoira

Viveiro é a localidade costeira da Mariña Lucense que ten o casco antigo mellor conservado. E é que Viveiro foi moi importante xa desde a idade media, con título de cidade desde hai xa varios séculos.

Puerta de Carlos V de Viveiro — Porta de Carlos V de Viveiro

Nela destaca a Porta de Carlos V, así como varios mosteiros e igrexas (aquí celébrase con gran devoción a Semana Santa) e restos da súa antiga muralla.

Tamén ten unha fermosa praia, un expléndido miradoiro desde o Monte San Roque, así como o curioso Bosque de Chavín e a fervenza de Pozo da Ferida.

Despois de pasar Viveiro temos a opción de continuar directamente ata O Barqueiro ou seguir polas pequenas estradas costeiras que nos levarán polo Miradoiro da Insua, Praia da Brela, a escarpada Punta do Fuciño do Porco ou a Praia de Xilloi.

Tras cruzar O Vicedo chegaremos ate a Ría de O Barqueiro, onde desemboca o Río Sor, formando un dos estuarios máis fermosos da Galiza coa preciosa Praia de Arealonga.

Aquí acaba a Provincia de Lugo, e entramos na provincia da Coruña ate a coñecida Estaca de Bares, un dos faros máis famosos de Galicia, pasando polas pintorescas poboacións de O Barqueiro e Bares.

Desde Estaca de Bares a Ferrol

Estaca de Bares – Ortigueira – Cariño – Cabo Ortegal – San Andrés de Teixido – Cedeira – Valdoviño – Ferrol

Desde Estaca de Bares hai que voltar de novo a estrada AC-862, para continuar en dirección a Ortigueira.

Ao longo de esta estrada podemos desviarnos en varias ocasións cara á costa, por exemplo para ver os Cantís de Loiba (onde din que está o banco coas mellores vistas do mundo), ou a vila de Espasante co seu miradoiro de A Vela.

Ortigueira é moi coñecida polo seu Festival Internacional do Mundo Celta, que se celebra a principios do mes de Xullo, mais tamén pola súa fermosa ría e praias como a de Morouzos.

Ao pasar Ortigueira, desviámonos á dereita pola DP-6121 en A Ponte de Mera para, despois de visitar Cariño, chegar ao Cabo Ortegal, un dos lugares máis espectulares do País.

Despois do Cabo Ortegal, imos tomar unha estreita estrada (DP-2205) con moitas curvas que nos levará ate San Andrés de Teixido, a través dunhas paisaxes que pagan ben a pena.

San Andrés de Teixido, a onde vai de morto quen non foi de vivo, é un dos lugares máis coñecidos da Galiza. A visita a este santuario, situado no medio dos Cantís de Vixía de Herbeira, é imprescindible nesta ruta.

Continuamos pola estrada que nos levará ate Cedeira, vila mariñeira dentro da Ría do mesmo nome, e seguiremos pola AC-566 ate Valdoviño.

Aquí, desviarémonos polas estradas da costa para ver a enorme praia de Valdoviño e os faros da Frouxeira, Prior e Prioriño, así como as Lagoas de Valdoviño e Doniños.

Chegamos pola estrada costeira DP-3612 a Ferrol, tras pasar o Castelo de San Felipe.

Desde O Ferrol a Coruña

O Ferrol – Fene – Mugardos – Ares – Redes – Cabanas – Pontedeume – Miño – Betanzos – Sada – Mera – A Coruña

Despois de visitar Ferrol, entramos no conxunto de rías coñecidas como o Golfo Ártabro, composto polas rías de Ferrol – Fene, Pontedeume – Cabanas, Betanzos e A Coruña. Así, continuaremos por Fene ate a vila mariñeira de Mugardos, onde desde o Miradoiro de a Bailadoira hai boas vistas da ría.

En Ares, temos unha boa praia mais, se queremos gozar dun fermoso pobo mariñeiro con arquitectura tradicional, debemos parar en Redes, un imprescindible nesta etapa.

Se seguimos buscando boas praias, hai unha moi boa en Cabanas e, despois de pasear polo casco antigo de Pontedeume, podemos visitar o Parque Natural das Fragas do Eume ou continuar polas praias de Ber, Perbes e Miño, indo pola estrada da costa (DP-4803).

Se aínda queremos máis praias, debemos seguir cara Sada, tras pasar a de Gandarío. Mais recomendo desviarse un pouco da ruta costeira cara o interior da ría pola N-651, ate a cidade medieval de Betanzos.

Desde Sada, o mellor é seguir pola estrada da costa AC-163, facendo algún desvío na ruta ate sitios como o pequeno porto de Lorbé ou o Faro de Mera, na Paisaxe Protexida da Costa de Dexo.

Despois de Mera, aínda veremos boas praias de camiño ao noso destino desta ruta: a cidade de A Coruña.

Aquí acabaremos o noso percorrido, visitando esta importante cidade. Mais a fermosa costa galega non acaba aquí, xa que preto comeza a Costa da Morte, unha ruta que describo neste artigo.

Esta é a miña ruta proposta para coñecer o mellor da costa Norte galega. Como é habitual neste blogue, se tedes algunha dúbida, ou se xa a coñecedes e queredes deixar algunha recomendación máis, non dubidedes en escribir un comentario.

en galego, Galiza

RUTA EN COCHE POLA MARIÑA LUCENSE

diciembre 16, 2018 cabonorte 1 comentario

Unha ruta en coche ou moto polo mellor da Mariña Lucense

(Si prefieres leer esta entrada en castellano, pincha aquí)

Coñécese a Mariña Lucense como a costa da provincia de Lugo, bañada polas augas do Mar Cantábrico. É unha zona que está en auxe desde o punto de vista turístico, e é que atractivos non lle faltan. Xa sexa para gozar de praias a temperaturas suaves no verán, para contemplar belas paisaxes ou polo seu patrimonio artístico, comparto convosco esta ruta que se pode facer con calma en, como mínimo, dúas ou tres días.

A RUTA

Desde Ribadeo a San Cibrao

Ribadeo – Rinlo – Praia das Catedrais – Foz – Burela – Sargadelos – San Cibrao.

Empezamos a ruta en Ribadeo, a primeira localidade que nos atopamos tras cruzar a ponte da A8 desde Asturias. En Ribadeo, podemos ver algún edificio modernista no centro, así como baixar ata o porto para pasear ou comer nos seus restaurantes.

Se saímos pola pequena estrada que bordea a costa, pola coñecida Estrada do Faro, chegaremos ata o faro da Illa Pancha, tras pasar xunto os restos do antigo Forte de San Damián.

Desde Illa Pancha continuaremos ata Rinlo, un pintoresco pobo de pescadores, onde faremos unha parada antes de visitar un dos lugares máis coñecidos da Mariña e de toda Galicia: A Praia das Catedrais.

Desde a Praia das Catedrais podemos continuar pola estrada da costa, xunto a varias praias do municipio de Barreiros que, por desgraza, están rodeadas de feos bloques de edificios froito dun desenvolvemento urbanístico salvaxe.

Despois chegaremos a Foz, cunhas praias que pagan a pena; e continuaremos pola N-642 en dirección Burela, facendo antes unha parada en Fazouro, para ver o seu pequeno castro xunto ao mar. Desde Burela temos a opción de tomar a estrada costeira ata San Cibrao, ou seguir pola N-642 desviándonos un pouco para ver Sargadelos, unha fábrica de cerámica tradicional galega (visita gratuíta), moi importante na nosa cultura.

E chegamos a San Cibrao, onde podemos visitar o Museo do Mar, e dar un paseo ata o seu faro.

Desde San Cibrao a Estaca de Bares

San Cibrao – Punta Roncadoira – Viveiro – O Barqueiro – Estaca de Bares

Desde San Cibrao podemos seguir a LU-862 directamente ata Viveiro ou, se temos tempo, desviarnos polas pequenas estradas costeiras para contemplar a Punta de Roncadoira ou algunha fermosa praia como a de Area.

Viveiro é, xunto a Mondoñedo, as dúas localidades da Mariña Lucense que teñen un casco antigo nun bo estado de conservación. E é que Viveiro foi unha localidade moi importante xa desde a idade media, con título de cidade desde hai xa varios séculos.

Nela destaca a Porta de Carlos V, así como varios mosteiros e igrexas (aquí celébrase con gran devoción a Semana Santa) e restos da súa antiga muralla.

Tamén ten unha fermosa praia, un expléndido miradoiro desde o Monte San Roque, así como o curioso Bosque de Chavín e a fervenza de Pozo da Ferida.

Despois de pasar Viveiro temos a opción de continuar directamente ata O Barqueiro ou seguir polas pequenas estradas costeiras que nos levarán polo Miradoiro da Insua, Praia da Brela, a escarpada Punta do Fuciño do Porco ou a Praia de Xilloi.

Tras cruzar O Vicedo chegaremos ata a Ría de O Barqueiro, onde desemboca o Río Sor, formando un dos estuarios máis fermosos da Galiza coa preciosa Praia de Arealonga.

Puente peatonal que cruza la Ría do Barqueiro — Ponte peonil que cruza a Ría do Barqueiro

Aquí acaba a Provincia de Lugo, aínda que recomendo seguir uns poucos quilómetros máis pola provincia da Coruña ata a coñecida Estaca de Bares, un dos faros máis famosos de Galicia, pasando polas pintorescas poboacións de O Barqueiro e Bares.

O interior da Mariña Lucense

Lourenzá – Mondoñedo – Alfoz – Ferreira do Valadouro – San Martiño de Mondoñedo

Sen afastarnos moito da costa, a Mariña Lucense ten tamén moitos lugares de interese. Se imos cara o interior seguindo a N-634, pasaremos por Lourenzá, co seu gran Mosteiro de San Salvador, unha parada previa antes de chegar á imprescindible Mondoñedo.

Mondoñedo foi unha localidade crave na historia da Galiza. Nela atópase a súa catedral, edificio importante da que foi unha das capitais do antigas sete provincias galegas, que se atopa en perfecta harmonía cun centro histórico moi ben conservado.

Desde Mondoñedo sairemos pola LU-160 ata Alfoz, para facer unha parada no Castelo de Castrodouro, para seguir ata Ferreira do Valadouro.

Desde aquí, voltaremos cara á costa pola LU-152 en dirección Foz, para visitar a xoia románica de San Martiño de Mondoñedo, que ben merece ser declarada Patrimonio da Humanidade (e están a recoller firmas para iso).

Iglesia románica de San Martiño de Mondoñedo — Igrexa románica de San Martiño de Mondoñedo

COMO CHEGAR

A Mariña Lucense está moi ben comunicada a través da autoestrada A8, xa sexa desde o Leste como desde o Sur. Se vés desde cidades como O Ferrol ou A Coruña, é máis turístico chegar pola carrereta AC-862, pasando por Ortigueira.

Hotel Vila do Val, en Ferreira do Valadouro

ONDE DURMIR

En toda a Mariña Lucense hai unha ampla rede de aloxamentos de toda clase e adaptadas a todo tipo de orzamentos, así como numeros establecementos de turismo rural.

Recomendo reservalos a través da web galega Sente Galicia, xa que funciona moi ben, e pódense atopar distintas opcións de escapadas a prezos moi económicos.

GASTRONOMÍA

Hai moitísimos restaurantes por toda a zona onde podemos probar numeros pratos dunha calidade excelente. Estamos na Galiza, e iso nótase. Pero o que máis recomendo na Mariña son o peixe e mariscos, xa que nela hai importantes portos pesqueiros, onde aseguramos unha materia prima fresca e de boa calidade.

PRAIAS

Se non queremos bañarnos en praias saturadas de xente, a Mariña Lucense é o noso destino ideal. Aínda que no verán son frecuentes os días con algo de humidade, en canto sae o sol estas praias son unha auténtica delicia. Ademais, como están bañadas polo Mar Cantábrico, a auga non está tan fría como as do Atlántico galego. Son moi famosas as praias de Benquerencia, Foz, Llas, Area, Covas, Brela, Xilloi ou Arealonga.

Esta é a miña ruta proposta para coñecer o mellor da Mariña Lucense. Como é habitual neste blogue, se tedes algunha dúbida, ou se xa a coñecedes e queredes deixar algún consello máis, non dubidedes en escribir un comentario.

A miña experiencia despois de 17 anos e 40.000 km coa Suzuki GS500.

A Suzuki GS500

Motor e comportamento

Mantemento:

Avarías e outras incidencias:

O mellor da Suzuki GS500:

O peor da Suzuki GS500:

Conclusións:

Conclusións despois de tres anos e 100.000 km co Toyota Corolla TS Híbrido

O Toyota Corolla TS

Motor e Sistema Híbrido: Funcionamento e consumos.

Comportamento

Mantemento

Avería e outras incidencias

O mellor do Toyota Corolla TS

O peor do Toyota Corolla TS

Conclusións:

Guía para ascender en bici ao mítico porto Alpe d’Huez

O Alpe d’Huez

A ascensión do Alpe d’Huez

Guía práctica para a visita ao Alpe d’Huez

· Como chegar.

· Onde aloxarse.

· Estado da estrada ao Alpe d’Huez e tráfico.

· Sinalización da subida.

· Que facer no alto do Alpe’Huez.

· A mellor época para ir.

Diario dunha viaxe desde Galiza a Suíza en caravana.

DESDE GALIZA AOS ALPES FRANCESES

UNS DÍAS NOS ALPES FRANCESES

XENEBRA E ALPES SUÍZOS

SELVA NEGRA E A ALSACIA

DE VOLTA A GALIZA CRUZANDO FRANCIA

RESUMO DE GASTOS

Campings: (precio por día)

A nosa experiencia despois de percorrer case 10000 km nun Toyota Corolla híbrido con caravana

Diario de viaje de 49 por Europa en caravana

Los primeros días: De Galicia a Girona

El contacto con la caravana.

Los primeros kilómetros en Francia.

Alemania: al lado de los ríos Neckar y Rhin.

Alemania: Parque Nacional de Eifel.

Holanda: Utrecht y Zelandia

Bélgica.

El Norte de Francia.

A Bretaña.

De camino al Sur.

La vuelta a casa.

Diario de viaxe de 49 días por Europa en caravana

Guía da visita á Fervenza da Toxa e ao Mosteiro de Carboeiro

Ruta en coche ou moto desde Ribadeo a Coruña pola costa norte galega

Desde Ribadeo a San Cibrao

Desde San Cibrao a Estaca de Bares

Desde Estaca de Bares a Ferrol

Desde O Ferrol a Coruña

Unha ruta en coche ou moto polo mellor da Mariña Lucense

A RUTA

Desde Ribadeo a San Cibrao

Desde San Cibrao a Estaca de Bares

O interior da Mariña Lucense

COMO CHEGAR

ONDE DURMIR

GASTRONOMÍA

PRAIAS

Blog de viajes